جشنوارۀ موسیقی "بهار بورژ" که برای چهل و سومین سال در مرکز فرانسه برگزار میشود یک خصوصیت مهم دارد: التقاط سبکها. برگزارکنندگان این جشنوارۀ رنگارنگ از همان آغاز، از مرزبندی میان موسیقیهای گوناگون اکراه داشته و خواستهاند همۀ گرایشهای معاصر موسیقی مردمپسند را در کنار هم قرار دهند. اما امسال در میان این جشنوارۀ چهلتکه، صدایی یک سر و گردن بالاتر از همه به گوش میرسد: سارا مککوی آمریکایی.
امسال – ٢٠١٩ – هم "بهار بورژ" گذشته از چند هنرمند شناختهشده و قدیمی، پذیرای تعداد بسیار زیای خوانندۀ جوان است. با نگاه به کارنامۀ بیش از چهل سالۀ این جشنواره میتوان دید که اکثر هنرمندان جوان در درازمدت چندان دوامی نیاورده و بعد از چهار پنج سال فراموش شدهاند. اما در عوض، بهار بورژ معرف چهرههای مهم نیز بوده است.
در بهار امسال، در میان خوانندگان کم و بیش جوان، شخصیت خانم سارا مککوی بلافاصله جلب توجه میکند. چیزی غیرقابل وصف در رفتار و شیوۀ خواندن این زن سی و چند ساله هست – شاید سرسپردگی مطلق او به موسیقی - که تماشاگر و شنونده را با نگرانی به یاد هموطن او، جَنیس جاپلین میاندازد. سوختهدلی، بیقیدی یا پاکباختگی، هرچه هست، در مورد جَنیس جاپلین میدانیم که عاقبت خوشی نداشت. اما با اینکه جاپلین بیش از ٢٧ سال دوام نیاورد، هنوز نزدیک به پنجاه سال بعد از مرگ، مخیلۀ آمریکایی را تحت تأثیر دارد.
سارا مککوی در عین سحر کردن شنونده، اضطراب گنگی را انتقال میدهد. اندوه، بغض و خشمی به تناوب در صدای خواننده و در پیانوی او احساس میشود که فقط در کار خوانندگان بزرگ حضور دارد. بیهوده نیست که از هم اکنون، نشریات تخصصی موسیقی در آمریکا و اروپا او را با ایمی واینهاوس یا حتی نینا سیمون مقایسه میکنند.
گذشته از این صدای استثنایی، امسال در بورژ مجموعۀ غریبی از موسیقی راک مراکشی، فلامنکوی الکترونیکی مکزیکی (!) و رَپ فرانسوی به صحنه میآید که در این فستیوال تازگی ندارد و البته جز وقتگذرانی و "شنود سبک" کاربرد دیگری هم نمیتواند داشته باشد.
نمونهای از اجراهای سارا مککوی را در فایل صوتی برنامه گوش کنید
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید