دسترسی به محتوای اصلی
اتاق موسیقی

موفقیت آهنگسازان فرانسوی در هالیوود: یک اسکار دیگر برای الکساندر دسپلا

نتشر شده در:

الکساندر دسپلا آهنگساز فرانسوی، دومین جایزۀ اسکار خود را برای موسیقی متن فیلم "شکل آب" برنده شد. قبل از دسپلا چند آهنگساز فرانسوی در سینمای آمریکا به موفقیت‌های بزرگ دست یافته‌اند. اما هالیوود نه فقط فرانسوی‌ها که بهترین هنرمندان اروپایی را به خود جلب کرده است.

چهارم مارس ٢٠١٨: الکساندر دِسپلا اسکار بهترین موسیقی را برای فیلم "شکل آب" دریافت می‌کند
چهارم مارس ٢٠١٨: الکساندر دِسپلا اسکار بهترین موسیقی را برای فیلم "شکل آب" دریافت می‌کند Reuters
تبلیغ بازرگانی

الکساندر دسپلا قبلاً در سال ٢٠١۵ اسکار بهترین موسیقی متن را برای فیلم "هتل بزرگ بوداپست" برنده شده بود. اما پیش از او میشل لوگران و موریس ژار هر کدام با سه جایزۀ اسکار رکورد دار آهنگسازان فرانسوی‌ در هالیوود محسوب می‌شوند.

ژرژ دِلرو هم یکی دیگر از آهنگسازان فرانسوی است که در هالیوود بسیار موفق بود و در سال ١٩٨٠صاحب یک جایزۀ اسکار شد (برای فیلمی ساختۀ جرج روی هیل). با اینحال کارنامۀ هالیوودی ژرژ دِلرو، صرف نظر از جنبۀ اقتصادی، در مقایسه با شاهکارهایی که وی طی همکاری با ژان لوک گدار و فرانسوا تروفو ساخته به نظر ناچیز می‌آید. بخصوص موسیقی فیلم "تحقیر" (ژان لوک گدار - ١٩۶٣) در تاریخ موسیقی سینما یک مرحلۀ مهم و به‌یاد ماندنی است.

دِلرو بر خلاف اکثر آهنگسازان سینمای هالیوود از موسیقی باروک (قرن هفده و هجده: باخ، ویوالدی، هندل، آلبینونی...) فراوان الهام می‌گرفت. موسیقی متن فیلم "شب آمریکایی" (یا "روز به‌جای شب"، فرانسوا تروفو - ١٩٧٣) از معروف‌ترین آثار دلرو است که شروع آن عیناً به کنسرتوهای هندل شباهت دارد.

اما سالها قبل از ژرژ دلرو، میشل لوگران و موریس ژار، لشکر آهنگسازان آلمانی و اتریشی سینمای هالیوود را فتح کرده بود. تحول موسیقی سینمای آمریکا را جدا از مهاجرت موسیقیدانان اروپایی نمی‌توان درک کرد. بعد از روی کار آمدن نازیسم در آلمان و قدرت گرفتن هیتلر، طی یک دورۀ تقریباًً ده ساله، نزدیک به ١۵٠٠ موسیقیدان درجه اول از اروپا به آمریکا مهاجرت کردند. اغلب این هنرمندان آلمانی زبان و در بسیاری موارد یهودی بودند. کورت وایل که زمانی با برتولت برشت همکاری می‌کرد و یا ماکس اشتاینر که پسرخواندۀ ریچارد اشتراوس بود تنها نمونه‌هایی برجسته از این پدیدۀ استثنایی جابه‌جایی هنر و فرهنگ هستند.

اکثر این آهنگسازان بزرگ‌شدۀ مکاتب عالمانۀ آلمانی و اتریشی بودند و طبعا متأثر از اپراهای واگنر و سمفونی‌های مالر. ماکس اشتاینر گذشته از نزدیکی با اشتراوس، علم موسیقی را بدون واسطه از هم‌دوره‌ای‌های برامس و مالر آموخته بود. به همین دلیل موسیقی فیلم‌های هالیوودی دهۀ ١٩٣٠ به بعد شنونده را پیوسته به یاد آثار آهنگسازان ژرمنی اواخر سدۀ نوزدهم و آغاز سدۀ بیستم می‌اندازد. این آهنگسازان مهاجر نه تنها دانش رنگ‌آمیزی و ارکستراسیون را با خود به هالیوود ارمغان آوردند که تلقی دراماتیک نهفته در اپرا و "موسیقی برنامه‌ای" اروپایی را با روحیۀ فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان آمریکایی هماهنگ کردند، هرچند که برخی از نام‌آورترین این کارگردانان هم خود از آلمان و اتریش گریخته بودند.

شاید همین چیرگی نگرش ژرمنی در موسیقی سینمای آمریکا کاری کرده باشد که لحن آثار آهنگسازان فرانسوی به مذاق تهیه‌کنندگان هالیوود تازه، متفاوت و خوش بیاید.

 

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید

بخش‌های دیگر را ببینید
این صفحه یافته نشد

صفحۀ مورد توجۀ شما یافته نشد.