تاریخچۀ ۵ سرود ملی در اروپا (آلمان، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا، بریتانیا)
نتشر شده در:
گوش کنید - ۰۹:۳۱
مجادله دربارۀ آهنگ و محتوایِ سرود ملی را در یک کشور نشانۀ بحرانِ هویتی در آن کشور میدانند. مخالفانِ سرود ملیِ آلمان معتقدند که در آن تنها از مردان و پسرانِ آلمانی یاد میشود و زنها در آن حضور ندارند. سرود ملی اسپانیا به نام «مارچا رئال» سرودی بی شعر است. کمونتههای خودمختار آن کشور حاضر نیستند سرودی به زبان اسپانیایی بخوانند. سرود ملی ایتالیا را در پاییز ۱۸۴۷ دانشجوی ۲۰ سالۀ میهندوستی از اهالی جِنوا سروده است. اما این سرود از ۱۵ نوامبر ۲۰۱۷ به عنوان سرود ملی ایتالیا رسمیت یافته است. بریتانیا سرود ملیِ رسمی ندارد. اما سرود «خدا ملکه را نگه دارد» به سبب تاریخِ درازآهنگش عملاً به سرود ملی آن کشور تبدیل شده است. در نیوزلند نیز آن رابه عنوان سرود ملی مینوازند. معروفترین سرود ملیِ جهان، سرود ملی فرانسه به نام «مارسهیّز» است که همۀ فرانسویان آن را می خوانند. این سرود الهامبخشِ سرودهای ملی دیگری در جهان بوده است.
هفتۀ گذشته دربارۀ سرود ملیِ آلمان و لزوم برساختنِ دوبارۀ آن کشمکشی در میان سیاستمدارانِ آلمان و در مطبوعاتِ آن کشور درگرفت و با آن بحث و جدل دربارۀ موضوعهایی مانند همبستگیِ ملی، اتحاد دو آلمان و زدودنِ آثار نازیسم از سرود ملی آن کشور از سر گرفته شد. میگویند سرود ملی هر کشوری نمادِ دلبستگیِ مردم و زمامداران آن به آب و خاک خود و چکیدۀ بلندترین آرزوهای جمعیِ آنهاست. آن را معمولاً در مراسم ملی، رویدادهای مهم ورزشی و در تشریفات رسمیِ بینالمللی مینوازند و میخوانند. مجادله دربارۀ آهنگ و محتوایِ سرود ملی را در یک کشور نشانۀ بحرانِ هویتی در آن کشور میدانند. ۷۰ سال پس از زایشِ دوبارۀ آلمان و ۳۰ سال پس از فروریختنِ دیوار برلن، آلمانیها هنوز نتوانستهاند دربارۀ سرود ملی خود به نوعی اجماع یا همرأیی برسند.
از عمر سرود ملی آلمان ۱۷۸ سال میگذرد. شعر آن را زیر عنوانِ «سرود آلمانیها» در ۲۶ اوت ۱۸۴۱ شاعر آلمانی، هوفمان فوُن فالِرزْلِبِن، برپایۀ ملودیِ «ترانۀ قیصر» ساختۀ یوُزف هایدِن سروده است. در آن زمان هنوز واحد سیاسیِ یکپارچهای به نام آلمان وجود نداشت. با این حال، نخستین بیت آن شعر چنین است: «آلمان، آلمان بالاتر از همه چیز- بالاتر از همه چیز در جهان». این شعر سه بند دارد که بند سوم آن اکنون سرود ملی آلمانیهاست. جمهوری وایمار در ۱۹۲۲ کلیتِ آن سرود را سرود ملی آلمان اعلام کرد. در دوران هیتلر تنها بند اول آن سرود به عنوان سرود ملی خوانده میشد. مخالفانِ سرود ملیِ کنونی معتقدند که بند سوم این سرود تنها از مردان و پسرانِ آلمانی سخن میگوید و زنها در آن حضور ندارند. بعضیها بر این عقیدهاند که این نکته یادآور دورۀ نازی هاست. از همین رو، مردم آلمانِ شرقی چندان علاقهای به خواندن آن ندارند.
سرود ملی اسپانیا به نام «مارچا رئال» با مشکل دیگری روبه روست. مارچا رئال یکی از کهنترین سرودهای ملیِ جهان است. سرایندۀ آن را کسی نمیشناسد. اما آهنگ یا ملودیِ آن را نخستین بار در سال ۱۷۶۱ شخصی به نام «مَنوئل دِ اسپینوُزا» در یک جُنگِ موسیقی رونویسی کرد. البته در آغاز به آن مارچا رئال نمیگفتند. در ۱۷۷۰ کارلوس سوم، شاه اسپانیا و مستعمراتِ آن، آن ملودی را با عنوان «مارش افتخار» رسمی کرد. از آن پس آن را در مراسمی که با شرکت اعضای خاندان سلطنتی برگزار میشد مینواختند. در زمان آلفونسوی سیزدهم که از ۱۸۸۶ تا ۱۹۳۱ پادشاه اسپانیا بود اشعاری به آن آهنگ افزودند، اما آن اشعار هرگز رسمی نشدند. در پایان جنگ داخلی اسپانیا که از ۱۹۳۶ تا ۱۹۳۹ طول کشید، ژنرال فرانکو آن را با همان عنوان «مارش افتخار» رسمی کرد. در دوران دیکتاتوری او که از ۱۹۳۹ تا ۱۹۷۵ به طول انجامید، دوبار اشعاری بر آن افزودند که خواندن آنها در مدارس اجباری بود. اما آن اشعار نیز رسمیت نیافتند. پس از بازگشت دموکراسی به آن کشور «مارچا رئال» سرود ملی اسپانیا اعلام شد. اما سرودی بی شعر. کمونتههای خودمختار کاتالونیا، والِنسیا، باسک و گالیسیا هرگز نپذیرفتند که شعری به زبان اسپانیایی بر «مارچا رئال» بیفزایند.
معروفترین سرود ملیِ جهان، سرود ملی فرانسه به نام «مارسهیّز» است. آن را «کلوُد ژوزف روُژه دو لیل»، افسرِ مهندسی نظامیِ ارتش فرانسه، چند روز پس از اعلان جنگ فرانسه به اتریش در ۲۰ آوریل ۱۷۹۲ سروده است. سازندۀ ملودیِ آن ناشناخته است. کارشناسان معتقدند که آن را شخصی باذوق اما ناآشنا با آکورد ساخته است. مارسهیّز به سبب اشعار انقلابی و میهن دوستانهاش الهامبخش بسیاری از انقلابیان در سراسر جهان شد. برای مثال، در روسیه «مارسهیّز کارگران» ساختند که در ۱۸۷۵ به چاپ رسید و یکی از سرهنگان ارتش روسیه به نام «پیوُتْر لاوروُویچ» که فیسلسوف و نویسنده بود، آن را اجرا کرد. در حوالی ۱۹۰۰ میلادی اگر کسی مارسهیّز را در جایی می خواند پلیس روسیه دستگیرش میکرد. در آوریل ۱۹۱۷ هنگامی که لنین به روسیه بازگشت، در پتروگراد با بانگِ مارسهیّز از او استقبال کردند.
در ۱۹۳۱ هنگامی که دومین جمهوری اسپانیا برقرار شد بسیاری از اسپانیاییها با مارسهیّز به پیشواز آن جمهوری رفتند. در ۱۹۳۵ در راهپیمایی طولانیِ ارتش سرخِ چین مائو تسه تونگ انقلابیان را به خواندنِ مارسهیّز فراخواند. آن سرود را تا ۱۹۷۰ در مدارس چین آموزش میدادند. «مارسهیّزِ سوسیالیستی» سرود رئیس جمهوریِ شیلی، سالوادوُر آلنده، بود. پس از مرگ او ژنرال پینوشه خواندن آن را ممنوع کرد.
سرود ملی ایتالیا نیز از مارسهیّز الهام گرفته است. آن را در پاییز ۱۸۴۷ دانشجوی ۲۰ سالۀ میهندوستی از اهالی جِنوا به نام «گوُفْرِدوُ مامِلی» سروده است. آهنگ آن را نیز دو ماه بعد یکی از اهالی جِنوا ساخته است. ایتالیاییها به آن «سرود مامِلی» نیز میگویند. سرود ملی ایتالیا که از آن زیر عنوانِ «سرود ایتالیاییها» یا «برادرانِ ایتالیا» نام میبرند، سرود محبوب مدافعان یکپارچه شدن ایتالیا در قرن نوزدهم بود. پس از جنگ جهانی دوم در ۱۲ اکتبر ۱۹۴۶ سرود مامِلی به عنوان سرود ملی موقتیِ جمهوریِ نوبنیادِ ایتالیا اعلام شد. با این حال، مجلس سنای آن کشور در ۱۷ نوامبر ۲۰۰۵ آن را تأیید کرد و در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۷ به عنوان سرود ملی کشور به رسمیت شناخت.
بریتانیا سرود ملیِ رسمی ندارد. اما سرود «خدا ملکه را نگه دارد» به سبب تاریخِ درازآهنگش عملاً به سرود ملی آن کشور تبدیل شده است. شعر آن را در اواخر قرن هفدهم و به گفتۀ بعضیها در اوایل قرن هیجدهم سرودهاند. ملودی آن نیز مربوط به اوایل قرن هفدهم است، اما در ۱۷۴۴ به عنوان ملودیِ آن سرود پذیرفته شده است. «خدا ملکه را نگه دارد»، درواقع، مصرع اول آن سرود است. در دورههایی که بر آن کشور شاه فرمان میراند، آن مصرع را به این صورت می خوانند: « خدا پادشاه را نگه دارد». آن سرود در گذشته سرود ملی بسیاری از کشورهای کامنولث بود. اکنون آن را تنها در بریتانیا و نیوزلند به عنوان سرود ملی مینوازند.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید