با مرگ ویتوریو، "برادران تاویانی" به افسانه‌های سینما پیوستند

"برادران تاویانی" وارث اعتبار و قدر و منزلت نئورآلیسم ایتالیا هستند. آنان که کار سینما را تحت تأثیر روسلینی و ویتوریو دسیکا شروع کردند، با همان نگاه واقع‌گرا اما در عین حال سخت شاعرانه و لطیف، جامعۀ ایتالیایی را زیر نظر داشتند.

ویتوریو و پائولو که فرزندان یک وکیل ضد فاشیست بودند، مثل اسلاف خود به نقد اجتماعی و سیاست کشش داشتند و حتی در آغاز کار، فیلم‌های مستندی هم ساختند. اما از همان سال ١٩۶٢ و نخستین فیلم بلند سینمایی (مردی برای سوزاندن) که ماجراهای یک کارگر مارکسیست را در مقابله با مافیای سیسیلی حکایت می‌کند، لحن فیلم از واقع‌گرایی خشک دور می‌شود و گاه – انگار بی‌اختیار - رنگ شاعرانه می‌گیرد.

شعر و نگاه شاعرانه هیچوقت دو برادر  را رها نکرد. ویتوریو می‌گفت: "سینما همۀ زندگی من است. بدون سینما از من شبحی باقی می‌ماند که در مه پراکنده می‌شود".

اما این نگاه شاعرانه هیچگاه واقعیات تلخ ایتالیا و تاریخ آن را نادیده نگرفت. در سال ١٩٧٧، فیلم "پدرسالار" که زندگی سخت و پر از محرومیت یک "بچه دهاتی" را نشان می‌دهد برندۀ نخل طلای فستیوال کن شد. با اینحال برخی منتقدها از خشونت فیلم که به عقیدۀ آنها گاه به مرز "وقاحت" نزدیک می‌شد انتقاد کردند و فیلم را لایق نخل طلا ندانستند. شاید از جمله به این دلیل که برادران تاویانی استفادۀ جنسی از اسب و الاغ را در میان روستائیان فقیر جنوب ایتالیا همچون امری طبیعی و روزمره تصویر کرده بودند.

در سال ١٩٧٧، دو برادر به اتفاق گفته بودند: "نمی‌دانیم چطور خواهیم توانست تنها کار کنیم. تا زمانی که در همین حالت رازآمیز هم‌نفس بمانیم، با یکدیگر فیلم خواهیم ساخت". وقتی خبرنگارها از آنان می‌پرسیدند که در فلان فیلم کدام قسمت از ویتوریو است یا چه وظیفه‌ای بر عهدۀ پائولو بوده، آنها به شوخی جواب می‌دادند: "وقتی شیرقهوه می‌خورید آیا می‌توانید بگویید شیر از کجا و قهوه از کجا شروع می‌شود؟"

پارسال (٢٠١٧)، برادر کوچکتر، پائولو، برای اولین بار در عمرش به تنهایی فیلم ساخت. با اینحال فیلم "مسئلۀ خصوصی" به اسم برادران تاویانی اکران گرفت. اما اینک پائولوی ٨۶ ساله باید راه خود را در تنهایی ادامه دهد.