روبِر فوریسون، انکارکنندۀ کشتار یهودیان، در گذشت

رُبِر فوریسون، استاد ادبیات دانشگاه لیون بود، اما طرفداران وی از او با عنوان تاریخدان یاد می‌کردند تا به فرضیه‌های وی اعتبار بخشند. رُبِر فوریسون مرگ یهودیان در دوران جنگ را نتیجۀ بیماری و بدغذائی می‌دانست و می‌گفت قتل عام یهودیان توسط حکومت نازی دروغی است که برای کسب خسارت ساخته شده است. او بویژه «امکانات فنیِ کوره‌های آدم سوزی را» مورد تردید قرار می‌داد.

رُبِر فوریسون بارها به سبب همین فرضیه‌ها محکوم شده بود. او یکبار نیز از رُبر بَدَنتِر، وزیر پیشین دادگستری، به سبب آنکه وی را «قلب کنندۀ تاریخ» خوانده بود شکایت کرد، اما در محاکمه‌ای که در سال ٢٠٠٧ برگزار شد نتوانست در برابر ایراداتی که بر کار تاریخی او وارد شد استدلال قانع کننده‌ای ارائه کند و ناگزیر این محاکمه را نیز باخت.

از دیگر نظریات او رد «اصالت» دفتر خاطرات روزانه «آنه فرانک» از قربانیان هولوکاست است که در زبان فارسی با عنوان «خاطرات یک دختر جوان» به چاپ رسیده است.

رُبر فوریسون نوشته‌های خود را نخست در محافل کوچک ضدیهودیان منتشر می‌کرد و تنها در نوامبر و دسامبر سال ١٩٧٨ بود که با انتشار دو مقاله‌ در «لومَتن دُ پاری» و «لوموند» از سوی عموم نیز شناخته شد.

او در دهۀ هشتاد با پیوند بیشتر حلقه‌های «منکران» هولوکاست در کشورهای مختلف، شهرتی بین‌المللی یافت و از سال‌های ٢٠٠٠ به بعد بویژه در جهان عرب و مسلمان و نیز از هنگامی که «انکار هولوکاست» به سیاست دولتی در ایران بدل شد، پژوهش‌های خود در تاریخ فنی قتل‌عام برای اثبات «عدم انسجام» را کنار گذاشت و به کار تبلیغات سیاسی و حمله به «توطئۀ یهودی صهیونیسم» مشغول شد.

رُبر فوریسون در آذرماه ١٣٨٦ در «همایش بین‌المللی بررسی هولوکاست: چشم‌انداز جهانی» که با حضور «پژوهشگران انکار کنندۀ کشتار یهودیان» در تهران برگزار شد، شرکت کرد و مورد قدردانی محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری وقت ایران قرار گرفت. برگزاری این همایش از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد محکوم شد. ایران تنها کشوری بود که از بیانیۀ سازمان ملل حمایت نکرد.