رویاهای حزب کارگر انگلیس : آب، برق و اینترنت مجّانی

"چرا همه بازنده خواهند بود؟"... "نخست‌وزیر قاطعیت را برگزیده است"... "دولت در نرم کردن سندیکاها شکست خورد"... تیترهای روزنامه‌های فرانسه و اکثر صفحات آنها بدون استثنا متوجه شرایط خطیر کشور است: دولت بر طرح اصلاحات خود پافشاری می‌کند و در مقابل سندیکاها می‌گویند تنها راه برای پایان دادن به اعتصاب‌ها، انصراف دولت از طرح یادشده است.

دیروز ادوارد فیلیپ نخست‌وزیر به تلویزیون آمد و خطوط اصلی پیشنهادهای دولت را برای اصلاح نظام بازنشستگی توضیح داد. با اینکه اکثر روزنامه‌ها لحن او را جدی، قاطعانه و در عین حال مسالمت‌آمیز ارزیابی می‌کنند، اما به نظر می‌رسد که مخالفان، مصمم‌تر از قبل، قصد ادامۀ اعتراض‌ها را دارند.

یکی از نکات حساس در این شرایط، نظر و موضع‌گیری سندیکای "ث.اف.د.ت" است که معمولاً سندیکای "اصلاح‌طلب" خوانده می‌شود و نسبتاً به دولت نزدیک‌تر است. اما چنان که روزنامۀ لوموند می‌نویسد، نخست‌وزیر در جلب موافقت این سندیکا ناموفق بوده است. روزنامۀ لیبراسیون نیز صفحۀ اول را به همین نکته اختصاص داده و می‌نویسد: "با اینکه سندیکای ث.اف.د.ت با اصل ایجاد یک نظام واحد و فراگیر بازنشستگی موافق است، اما در نهایت، جزییات طرح دولت در مورد سن بازنشستگی، مخالفت این سندیکا را هم دامن زد".

بدین ترتیب، چنان که برخی اعتصابیون به لوموند گفته‌اند "همه آماده‌اند تا جشن نوئل (کریسمس) را در اعتصاب بگذرانند". لوموند در سرمقاله‌اش یادآوری می‌کند که در فرانسه ۴٢ نظام مختلف بازنشستگی وجود دارد و حالا دولت می‌خواهد همه را یکی کند. لوموند سؤال می‌کند: "اما چگونه ممکن است چنین طرحی موافقت تؤامان راست و چپ و احزاب گوناگون سیاسی را به دست آورد؟"

با از دست دادن همراهی سندیکاهای اصلاح‌طلب، دولت اینک تک و تنها مانده است. با اینحال لوموند مزایای طرح دولت را نیز گوشزد می‌کند و می‌نویسد که نخست‌وزیر تلاش کرد تا به ویژه به قشرهای کم‌درآمد و به اصطلاح آسیب‌پذیر اطمینان بدهد. ولی، به نوشتۀ لوموند، هر نوع اصلاحات، گذشته از محتوای آن به شرایط کلی هم بستگی دارد. سرمقاله‌نویس لوموند معتقد است که در مقیاس دورۀ پنج سالۀ ریاست جمهوری امانوئل مارکون، این طرح بازنشستگی کمی دیر ارائه شد، علاوه بر اینکه فرانسه یک سال گذشته را با بحران‌های اجتماعی و جنبش جلیقه زردها سر کرد. لوموند می‌نویسد: "به نظر می‌رسد که دولت تصمیم گرفته تا مخالفت سندیکاها را با جلب افکار عمومی جبران کند. اما سرانجام این چالش دولت مطلقاً معلوم نیست".

روزنامۀ فیگارو با لحنی خوش‌بینانه‌تر، توضیحات دیروز نخست‌وزیر را بسیار روشن و قانع‌کننده می‌داند. فیگارو به طور کلی پیشنهادهای دولت را قابل قبول می‌بیند و می‌نویسد که ادامۀ اعتصاب در این شرایط مطلقاً توجیه‌ناپذیر است. فیگارو بدون اینکه از سندیکاهای مسئول اعتصاب حمل و نقل عمومی اسم ببرد، به طعنه می‌نویسد "کسانی که از نظام‌های ویژۀ بازنشستگی بهره می‌برند"، برای حفظ مزایای خود دست به تهدید می‌زنند اما به نوشتۀ فیگارو "هیچ چیز غیراخلاقی‌تر از آن نیست که در مقابل این تهدیدها کوتاه بیاییم".

حزب کارگر انگلیس در آرزوی پیروزی

در صفحات بین‌المللی روزنامه‌ها، انتخابات پارلمانی بریتانیا فراوان مورد تحلیل قرار گرفته است. با اینکه احتمال پیروزی احتمال اپوزیسیون یعنی حزب کارگر در این انتخابات بسیار اندک است، اما روزنامۀ فیگارو می‌نویسد که وقتی جرمی کوربین رهبر حزب کارگر برنامه‌های حزبش را در صورت پیروزی شرح داد "مو بر اندام کارفرمایان و صاحبان سرمایۀ انگلیسی راست شد".

به قول یک کارشناس مالی که قبلاً در بانک گلدمن ساکس کار می‌کرده، جرمی کوربین می‌خواهد بریتانیا را به کوبا، اما "کوبایی بدون آفتاب" تبدیل کند. رهبر حزب کارگر قول داده است که در صورت نخست‌وزیر شدن، در صد روز نخست حکومت، آب، برق و انرژی، راه‌آهن، پست و شبکۀ اینترنت را ملی کند. مطابق برنامۀ حزب کارگر ١٠درصد از سرمایۀ شرکت‌ها برای توزیع میان کارکنان اخذ خواهد شد. دانشگاه‌ها و اینترنت در سراسر کشور رایگان خواهد بود و مالیات شرکت‌های خصوصی از ١٩درصد به ٢٨درصد افزایش خواهد یافت (یعنی تقریباً هم‌سطح مالیات‌های کنونی در فرانسه)...

آقای جان مک دانل، مسئول امور اقتصادی در حزب کارگر که در صورت پیروزی حزبش در انتخابات وزارت اقتصاد را به عهده خواهد گرفت می‌گوید: "به حرف‌های مخالفان که ادعا می‌کنند این برنامه‌ها قابل اجرا نیست، توجه نکنید. ١٠ سال سیاست‌های صرفه‌جویی و ۴٠ سال حکومت مطلق بازار ذهن‌ها را خواب‌زده کرده است". او با اطمینان می‌افزاید: "مطمئن باشید که همۀ طرح‌های حزب کارگر قابل اجراست".

اما به عقیدۀ محافظه‌کاران انگلیسی "یک دوره حکومت حزب کارگر کافی است تا اقتصاد بریتانیا به صلیب کشیده شود"...