مد، سینما و نمایشگاه

الهام دیگری از مهره های تخته نرد در لباس های طراحی شده توسط یک ایرانی، شرکت دو فیلم مستند ایرانی در فستیوال فیلم های مردم شناسانه پاریس و نمایشگاهی پیرامون هنر مکزیک در قرن بیستم موضوعات برنامه راه ابریشم این هفته است.

مهرداد اسکویی، گارگردان و فیلمساز - آراز فضائلی، طراح مد DR

به مناسبت هفته مد در پاریس، که شماری از خریداران بین المللی و هوا داران مد را به مکان های گوناگون می کشاند،

بار دیگر شاهد کلکسیون تازه ای از آخرین کار های آرازفضائلی، مدساز جوان ایرانی بودیم که دو کلکسیون پیشین اش هم از استقبال خوبی برخوردار شد. او که در کارهای خود هوشمندانه و بدون تکرارِ روندی که طی سالهای اخیر بسیار مد شده، از سنت های ایرانی الهام می گیرد.

آراز فضائلی در نخستین کلکسیون خود به خوبی از لباسهای دوره قاجار در سبکی شیک و بدون زرق وبرق و رنگ استفاده کرده بود.

در کلکسیون دوم او تکه هائی از فرش های ایرانی را بر روی لباسها قرار داد و این بار با الهام از تخته نرد، بالا تنه هائی دایره وار ساخته که پوشنده آن می تواند از جاهای مختلف دستها وسر خود را در آن ببرد و به پوشش تبدیلش کند.
  در کنار این این "او شرت" ها (مترادف تی شرت)، کیف هائی با سبک تازه هم دیده می شد که کار دانیال میرزا پور بود.
آراز فضائلی در آغاز گفتگو پیرامون برگزینی این طرح و آفرینش "او شرت" هایش می گوید :

05:03

گفتگو با آراز فضائلی

دختران کانون اصلاح و تربیت تهران در فستیوال فیلم های مردم شناسانه در پاریس

فستیوال "فیلم های مردم شناسانه، ژان روش"، که برای 35 امین بار از روز 5 نوامبر کار خود را آغاز می کند وتا روز 11 نوامبر در موزه "انسان شناسی" پاریس ادامه خواهد داشت، معیاد گاه سالانه سینمای مستند مردم شناسانه ای است که پیوند انسان با محیط پیرامونش را در محور خود دارد.

کمیته فیلم مردم شناسانه برگزار کننده فستیوال بین المللی "ژان روش" ، امسال از میان 700 فیلم در یافتی، 26 تای آنها را برگزیده است که در میان آنها دو فیلم ایرانی "رویاهای دم صبح"، ساخته مهرداد اسکوئی و "اهل هوا" ساخته آبتین سرابی دیده می شوند.

فیلم مستند "رویاهای دم صبح"، آخرین فیلم از سه گانه ای باهمین مضمون، یعنی"روزهای بی تقویم و "آخرین روزهای زمستان"، ساخته مهرداد اسکوئی، فیلمی است که برای نخستین بار دختران نوجوان کانون اصلاح و تربیت را نشان می دهدکه از تجربیات تلخ زندگی، دزدی، بزه کاری و حتا قتلی که دو تن از آنها مرتکب شده اند، در برابر دوربین سخن می گویند.

و وقتی سال نو فرا می رسد، شماری از آنها دلشان می خواهد نوروز را در کنار خانواده خود بگذرانند و شماری دیگر ترجیح می دهند در کانون بمانند. فیلمی تکان دهنده که شماری پرسش مطرح می کند و همه را به فکر وا می دارد.
شیوه گفتگوی اسکویی با سوژه خود در فیلم هایش پر اهمیت است چرا که با کسان و به ویژه زنانی به گفتگو می نشیند که با همه محدودیت هایشان رازهای ناگفته خود را در برابر دوربین او بیان می کنند.

مهرداد اسکوئی در مورد چگونگی به دست آوردن مجوز برای یک چنین فیلمی که ما را به درون دنیای دخترانی می برد که در نگاه نخست مانند همه دخترهای همسنشان هستند اما با شنیدن رازهایشان می بینیم چه بر آنها گذشته و چه تجربیات تلخی در زندگی کوتاهشان انبار کرده اند، برایمان می گوید :

09:31

گفتگو با مهرداد اسکوئی

مهرداد اسکویی، زادهٔ 1348 در تهران، فیلم ساز، تهیه کننده، پژوهشگر و عکاس، فارغ‌التحصیل کارگردانی سینما است. او فعالیت‌هایش را در نوجوانی با بازیگری تئاتر در شهر بندر انزلی آغاز کرد. مهرداد اسکوئی نخستین فیلم کوتاهش به نام «تولدی دیگر» را در سن ۱۸سالگی با هزینهٔ خود و با فروش کتابهایش ساخت. این فیلم دربارهٔ زندگی یک خانوادهٔ ماهیگیر بود که اغلب آثار وی در جشنواره‌های معتبر ملی و بین‌المللی مورد توجه قرار گرفته و جوایز متعددی را کسب کرد.

او که فیلم های مطرحی چون خانه مادری ام مرداب، از پس برقع، دماغ به سبک ایرانی، روزهای بی تقویم، مستند آخرین روزهای زمستان، را ساخته، در سال 2013، با فیلم مستند «آخرین روزهای زمستان» بر پردهٔ سینماهای فرانسه آمد.

همراه با ساختن فیلم، او به آموزش فیلمسازی مستند در شهرهای مختلف ایران و مؤسسه فرهنگی هنری کارنامه تهران سرگرم است.

مهرداد اسکویی که یکی از اعضای برپا کننده انستیوی ایرانی مردم شناسی و فرهنگ است در بیش از صد جشنوارهٔ معتبر فیلم و عکس شرکت داشته جوایز بسیاری ربوده است. او همچنین به عنوان سفیر فرهنگی کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل فعالیت می‌کند. مهرداد اسکوئی در فستیوال برلن امسال، در بخش "نسل +14" با همین فیلم "رویاهای دم صبح" شرکت داشت و جایزه سازمان عفو بین الملل را ربود. این فیلم در شماری فستیوال هم شرکت داشته جوایزی را ربوده است.

فیلم دیگری که در این فستیوال شرکت دارد، "اهل هوا" نام دارد که ساخته آبتین سرابی است و مراسم "زار" را در سواحل خلیج فارس نشان می دهد.

این مراسم که به گونه ای موسیقی درمانی است هدفش بیرون راندن "هوا" از جسم کسانی است که "هوای" بدخواه در جسمشان فرو رفته است.

هیات داوران بین المللی این فستیوال که تشکیل شده از سینماگران، دانش پژوهان و شخصیت های دنیای هنر، به 7 فیلم برگزیده خود، از تولیدات دو سال گذشته ، جایزه می دهند. فیلم هائی که با گویش سینمائی نو و کمیاب معضلات اجتماعی- فرهنگی را به تصویر می کشند.

گفتنی است که فیلم های برنده در روزهای 12 و 13 نوامبر بار دیگر به نمایش گذاشته می شوند.
دیدن این فیلم ها برای همگان رایگان است.

 مکزیک (1900-1950)، "دیه گو ریورآ"، "فریدا کالو" "اورسکو" و آوان گاردیست ها"

پس از به دست آوردن استقلال از پادشاهی اسپانیا در سال 1821، مکزیک هیچ گاه از تلاش برای تغییر و دستیابی به مدرنیته باز نایستاده است.

از این رو توانسته با تکیه بر نقاشی، تندیس گری، آرشیتکتور، شهرسازی، موزیک، ادبیات، سینما و هنرهای دیگر هویتی مطرح برای خود بسازد. به ویژه در زمینه سینما، مکزیک توانسته با دوکشور مهم سینما خیز آمریکای جنوبی، یعنی آرژانتین و برزیل برابر شود. این کشور که نخستین فیلمش را در سال 1896، یعنی کمی پس از اهتراع سینما توسط برادران لومییر ساخت، در سالهای 1930، میعاد گاه سینماگرانی مهم چون "سرگئی ایزنشتاین"، از شوری پیشین بود که مجذوب این کشور شد و با گرفتن پلان های گوناگون در سفرهایش توانست سالها بعد ورژن های مختلف فیلم "زنده باد مکزیک" را بسازد.

او در تصاویرش جنبه های زیبا شناختی هنر مکزیک و گونه گونی آن را که در نقاشی های دیواری "اوروسکو"، "ریورآ" و "سیکروس"؛ عکس های "ادوارد وستون"؛ نقاشی های "خراردو موریو" و نیز هنر مردمی "گابریل فرناندو له دسما" دیده می شد، گنجاند.

حال نمایشگاهی که زیر عنوان " مکزیک (1900-1950)، "دیه گو ریورآ"، "فریدا کالو" "اورسکو" و آوان گاردیست ها" در "گران پاله" برگزار است و تا روز 23 ژانویه 2017 ادامه خواهد داشت، نه تنها هنر مکزیک را در سالهای 1900 تا 1950 را با چشم اندازی از آثار "دیه گو ریورآ"، "فریدا کالو" یا "روفیو تامایو" نشان می دهد، بلکه پرده از غلیان هنری در قرن بیستم در این کشور بر می دارد.

زنان هنرمند مکزیک در این نمایشگاه حضور پررنگی دارند و از ورای صحنه های مختلف مارا با وضعیت اجتماعی همجنسانشان آشنا می کنند : زنان بسیار توانا، زنان آزاد، زنان محروم، زنان فرمانبردار یا سرکش، زنان استثمار شده و ...

طبیعتأ "فریدا کالو" با درد هایش در صدر آنها قرار می گیرد. کسی که توانست با سبکی امپرسیونیست خود هر آن چه که در درونش می گذشت را بیان کند.

"لولا آلورس براوو" زن دیگری است که استثمار توسط کاپیتالیست ها و فشار انها بر کارگران و بینوایان را در سبکی آوان گارد نشان میدهد.

گفتنی است که 60 سال پس از آخرین نمایشگاه پیرامون مکزیک، "گران پاله" به برگزاری چنین نمایشگاهی بزرگ و کامل دست می زند که در آن موسیقی نقش مهمی دارد و بیننده تقریبأ رقص کنان وارد آن می شود.