همایون شجریان که حالا تجربه و دستاورد زمان را به اندوختۀ نخستین افزوده، تلاش می‌کند تا قالب‌های تازه‌ای را بدون گسست قطعی از موسیقی سنتی بیابد. حاصل این تلاش در برخی آثار اخیر او شنیده می‌شود. کارهای ضبط شدۀ همایون شجریان گواه سیر طولانی، تدریجی و دشواری است که در هر سرگذشت هنری جدّی به چشم می‌آید.
همایون شجریان علاوه بر صدای خوش، از آموزش استثنایی و شاگردی پدر برخوردار بوده است.
با اینحال گوش کردن دوباره به آثار وی طی ده سال اخیر، به خوبی نشان می‌دهد که شجریانِ پسر مدت‌های زیاد برای انتخاب راه خود در دنیای موسیقی جستجو کرده و به آزمایش شیوه‌های گوناگون پرداخته است.
همایون شجریان به عنوان تک‌خوان با اندوخته‌ای محکم به میدان آمد اما در آغاز - شاید فقط به علت جوانی – آثاری را اجرا می‌کرد که بوی کهنگی و تکرار می‌داد.
زمان زیادی برد تا همایون شجریان توانست کارهایی را انتخاب و اجرا کند که خاص خودش باشد.
شوق‌نامه: در جستجوی ضرب‌های تازه
در این راه طولانی، به نظر می‌رسد که همکاری همایون شجریان با محمد رضا درویشی در مجموعۀ "شوق‌نامه" تأثیری عمیق بر او داشته و وی را در آزاد کردن امکانات هنری و ذوق فردی یاری داده است.
"شوق‌نامه" که بازسازی آثار موسیقیدان بزرگ قرن نهم هجری، عبدالقادر مراغه‌ای است، حاصل پژوهش‌های نظری و عملی محمدرضا درویشی است.
برخی مورخان معتقدند که سبک موسیقی عبدالقادر مراغه‌ای، شیوۀ غالب و رایج در ایران بوده اما با روی کار آمدن صفویه تقریباً در این کشور فراموش شده و در عوض، در سرزمین‌های عثمانی گسترش یافته است.
اما آن چه در اجرای آثار مراغی (مراغه‌ای) برای خوانندۀ ایرانی نامأنوس است، ضرب‌ها و نحوۀ تقطیع کلام است.
روشن است که سر و کله زدن با ریتم‌هایی که دست کم در صد سال اخیر در موسیقی ایرانی چندان معمول نبوده، برای صدا و خلاقیت همایون شجریان میدان تازه‌ای گشوده است.
کارهایی که او بعد از "شوق‌نامه" خوانده، جستجو و تعمقی را به ویژه در جهت یافتن ریتم‌های تازه و نحوۀ ارائۀ شعر فارسی نشان می‌دهد...
مشروح برنامه را در فایل صوتی گوش کنید
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید