لیبراسیون: چهره سرزنده پارلمان تازه فرانسه حکایت از گونه گونی نمی کند

لیبراسیون و فیگارو از چپ و راست، هر دو به پارلمانی جوان تر شده، با افزایش شمار زنان و چهره های تازه اشاره می کنند.

لیبراسیون می نویسد این چهره سرزنده اما حکایت از گونه گونی نمی کند و طبقات اجتماعی پائین در آن چندان حضوری ندارند. چرا که در میان نمایندگان، شمار کارگران، کارمندان دون پایه و کشاورزان اندک است. اکثر نمایندگان تحصیلات عالی دارند و پاره ای دیگر از کارمندان بالا رتبه بخش خصوصی هستند.

لیبراسیون سپس می نویسد در سنت فرانسه، این فرهنگ ظاهرأ تازه، می تواند نام کهنه تری برخود داشته باشد که آن "سن سیمونیسم" است. "سن سیمونیسم" که اشاره دارد به "سن سیمون"، تئوریسین سوسیالیست و هوادار صنعت در آغاز قرن نوزدهم. این ایدئو لوژی خردگرا، لائیک، بسیار وابسته به آرمان های انقلاب فرانسه و بسیار پرنفوذ، می گفت که می بایست قدرت را به دست ائتلافی از دانشمندان وتولید کنندگان داد تا آنها باسازمان دهی اجتماع بر مبنای اصل برابری و همدردی به رشد اقتصاد در جامعه بیافزایند. این تئوری سپس به دو راه رفت : یکی به سوی سوسیالیسم و دیگری به سوی نخبه گرائی اقتدارگرا ناپلئون سوم . حال ممکن است که "امانوئل ماکرون"، پیروز مند پیش بینی نشده و بدون رقیب در انتخاباتی که شاهد فرو پاشی سیاست های کهن در برابر مدرنیسم سوسیال-لیبرال بود، بر سر همان چهار راه قرار گیرد. پیروزی او می تواند إصلاحات لازم اما برای پاره ای اعتراض پذیر را به دنبال بیاورد. در عین حال ممکن است چیره شدن وی بر همگان، دولت او را به پیش گرفتن رفتار حق به جانبی تشویق کند که  از کسانی بر می آید که همه چیز را می دانند و این می تواند خطرهای بسیاری برای دمکراسی به وجود آورد. چرا که گرچه پاره ای از هوادان تئوری "سن سیمون" کمک شایانی به جمهوری نوخاسته کردند اما دیگران از آن برای هواداری از یک دیکتاتوری روشنگر به بهانه ارجحیت دادن به کارشناسی و کار آئی نمایندگان، استفاده نمودند.

فیگارو هم در سرمقاله خود می نویسد: اکثریت مطلقی که "امانوئل ماکرون" به دست آورد به او امکان می دهد که بدون هیچگونه ائتلاف برنامه خود را پیاده کند. این موضع نیرومند، رئیس جمهوری را بدین وامی دارد که خیلی زود و به شدت عمل کند. از این رو برنامه اصلاحاتی را که "ادوارد فیلیپ" نخست وزیر، برای 18 ماه آینده ارائه کرد، از اراده برای حل مسائلی حکایت می کند که از سالها پیش رها شده بودند. که در میان آنها اصلاح قانون کار، بازنشستگی، بیمه بیکاری و کارآموزی حرفه ای  قرار دارند. لازمه همه اینها البته صرفه جوئی در حساب های دولتی است.

اما همه می دانند که دشوار تر از تهیه ی یک برنامه انتخاباتی، پیاده کردن آن است. حال برای رسیدن به این هدف می بایست جزئیات و ارقام دقیق داد. کاری که "امانوئل ماکرون" در زمان مبارزات انتخاباتی انجام نداد و به گفته شماری و به حق، یک تابلوی امپرسیونیست نادقیق ارائه کرد. بنابراین هیچ کس نمی داند هزینه های بزرگ از کجا تأمین خواهند شد و چگونه صرفه جوئی ها انجام خواهد گرفت.

" روزنامه اقتصادی"لزاکو" زیر این عنوان که اصلاحات مورد نظر "ماکرون" دچار دشواری خواهند شد، می نویسد : چشم انداز اوضاع مالی کشور با در نظر گرفتن آمار جمعیتی چندان امید بخش نیست.  چرا که در سال 2021، نیازهای مالی به 9 میلیارد یورو خواهند رسید. از سوی دیگر "امانوئل مکرون" در نظر دارد پرونده حقوق بازنشستگی را نه برای انجام صرفه جوئی، بلکه برای عدالتمند تر کردن آن باز کند. اما با انتشار گزارش "شورای هدایت بازنشستگی" که تعادل بودجه بازنشستگی را پیش از سال 2025 ممکن نمی داند، این اصلاحات با دشواری روبرو خواهند شد. از این رو می بایستی خیلی زود تصمیم های تازه ای گرفته شود از جمله بالا بردن سن بازنشستگی است که احزاب راستی خواستارش بودند.

روزنامه مسیحی "لاکروآ" می نویسد باید برای یافتن شرایطی چون انتخابات امروز، که "ماکرون" هم انتخابات را برد و هم حزیش بر پارلمان حکمفرماست، می بایست 60 سال به گذشته بازگشت. شباهت هائی که بین حکومت یکه تاز دوگل با امروز وجود دارد این ترس را برانگیخته که برای رفتن به سوی سوءاستفاده از قدرت، یک گام بیشتر وجود ندارد. چرا که همه قدرت ها در معرض خطر زیاده روی قرار دارند. با این وجود نباید امروز را با سال 1958 مقایسه کرد که سطح آموزش مردم مانند امروز بالا نبود، نیروهای ضد قدرت پر زور تر شده اند، تلویزیونی که کاملأ در دست دولت بود جای خود را به شبکه های اجتماعی داده ، دستگاه قضاوت از کنترل نیروهای سیاسی بیرون آمده است. از سوی دیگر سنا با نیروهای هوادار ماکرون پر نشده و در پارلمان کسانی چون "ژان-لوک ملانشون" و "مارین لوپن" نخواهند گذاشت پدیده "دمکراتور" (آمیخته ای از دمکراسی و دیکتاتور)، بسان آن چه درترکیه و روسیه به وجود آمده، پدیدار شود.

روزنامه هومانیته به 29 نماینده حزب کمونیست و "فرانسه نافرمانبردار" اشاره دارد که در پارلمان به مبارزه با طرح های "ماکرون " خواهند پرداخت.

روزنامه لوموند، به نقش "ادوارد فیلیپ"، نخست وزیر در برابر "ماکرون" و اختیارات محدوتش پرداخته می نویسد این رئیس جمهوری است که زمان همه تصمیم ها را مشخص می کند. به ویژه این که نخست وزیر تازه، که از حزب جمهوری خواهان می آید، هوادار چندانی در پارلمان تازه ندارد. بنا براین در مقر نخست وزیری همه فعلأ این واقعیت را پذیرفته اند. یکی از نشانه های ان دیدار "ماکرون" با همراه نزدیکش "ریشار فران" برای راندنش از کابینه دولت و بردنش به سوی پارلمان، برای برگزیده شدن به عنوان ریاست گروه حزب "جمهوری در حرکت" ، پیش از پذیرفتن نخست وزیر است که به گونه ای قرار دادن "اودارد فیلیپ"در برابر عمل انجام شده توصیف شده است.