دسترسی به محتوای اصلی
روزنامه‌های فرانسه

مایکل بَری: مذاکرات آمریکا با طالبان به معنای تسلیم افغانستان است

در روزنامۀ لوموند، مایکل بری، مردم‌شناس و ادیب آمریکایی در مقاله‌ای مفصل تجربۀ خود را از تدریس در دانشگاه آمریکایی کابل شرح می‌دهد. اما فراتر از این تجربۀ شخصی، نویسنده به سرنوشت و آیندۀ کشوری نظر دارد که تمام عمر به آن عشق ورزیده است.

مایکل بری، مردم شناس آمریکایی
مایکل بری، مردم شناس آمریکایی dr
تبلیغ بازرگانی

مایکل بَری آمریکایی نیاز به معرفی ندارد. او یکی ازسرشناس‌ترین متخصصان افغانستان است و در عین حال مترجم آثار بزرگ فارسی مثل هفت‌پیکر نظامی. او اخیراً با همکاری لیلی انور ترجمۀ تازه‌‌ای از منطق‌الطیر عطار را منتشر کرده است. مایکل بری که سال‌ها در دانشگاه‌ پرینستون تدریس ‌کرده حالا در دانشگاه آمریکایی کابل درس می‌دهد. به نوشتۀ او این دانشگاه می‌کوشد که وجوه مثبت فرهنگ آمریکایی و آنچه را که در هومانیسم لیبرال و دموکراتیک آمریکا ارزشمند است به جوانان افغان بشناساند.

اما اوضاع افغانستان امیدوارکننده نیست و مدرسان دانشگاه باید در شرایطی خطیر به کار خود ادامه دهند. نزدیک به دو سال پیش یک استاد آمریکایی و همکار استرالیایی‌اش در مقابل دانشگاه ربوده شدند. آنان همچنان جایی در پاکستان گرفتار مانده‌اند. در تابستان سال ٢٠١۶، حملۀ هولناکی علیه دانشگاه صورت گرفت که طی آن ٨ دانشجو، ٢ مدرس و ۶ مأمور انتظامی کشته شدند. بعد از این حوادث، دانشگاه آمریکایی کابل پشت دیوارهای بتنی پنهان شده و اساتید در انزوای کامل قرار گرفته‌اند.

خروج آمریکا و واگذاری کشور به طالبان

مایکل بری معتقد است که به‌رغم همۀ مشکلات باید به هر ترتیب میراث بزرگ افغانستان را به جوانان کشور منتقل کرد: مثلاً میراث تصوف را که امروزه بنیادگرایان و برخی مدارس سعودی به نابودی‌اش کمر بسته‌اند. و یا مکتب ارزشمند نقاشی هرات را... آنهم در شرایطی که به نوشتۀ مایکل بری "یک فرقۀ راست افراطی که برای حقوق بشر هیچ ارزشی قائل نیست حکومت آمریکا را به دست گرفته" و برای خروج نیروهایش از افغانستان عجله دارد. به عقیدۀ مایکل بری این خروج، جز شکست و عقب‌نشینی آمریکا و پیروزی طالبان معنای دیگری ندارد. مایکل بری حتی از رایان کروکر سفیر پیشین آمریکا در افغانستان و پاکستان نقل می‌کند که مذاکرات اخیر آمریکا با طالبان قابل مقایسه با مذاکرات آمریکا و ویتنام شمالی در سال ١٩٧٣ است، مذاکراتی که در نهایت به سقوط سایگون و عقب‌نشینی تحقیرآمیز آمریکایی‌ها انجامید.

مایکل بری بعید می‌داند که طالبان، حتی بعد از مذاکره با آمریکا، دستاورد دیگری جز زورگویی و وحشت و تروریسم برای افغانستان داشته باشند. وی حتی به بی‌طرفی زلمی خلیل‌زاد، فرستادۀ ویژۀ آمریکا و مذاکره‌کنندۀ اصلی با طالبان شک می‌کند. نویسنده یادآوری می‌کند که خلیل‌زاد خود پشتون‌تبار است و بنابراین شاید بخواهد صلح افغانستان را فقط با پشتون‌ها (طالبان) معامله کند و اقوام دیگر – تاجیک‌ها، هزاره‌ها، ازبک‌ها...- را نادیده بینگارد. مایکل بری نگران است که رقابت‌های قومی در افغانستان بار دیگر به کشتار و جنگ بینجامد. او می‌نویسد که حتی در میان پشتون‌ها هم دودستگی قبیله‌ای وجود دارد و درّانی‌ها پیوسته با غلزایی‌ها (یا غلجایی‌ها) رقابت و درگیری داشته‌اند.

به طور کلی آنچه مایکل بری در مقالۀ مفصل خود در روزنامۀ لوموند از آیندۀ احتمالی افغانستان ترسیم می‌کند، چندان زیبا نیست...

ونزوئلا: اردوغان هوای مادورو را دارد

"برادر مادورو! سربلند باش، ترکیه در کنار توست"... این اطمینان خاطری که رجب طیب اردوغان ده روز قبل، طی یک گفتگوی تلفنی به همتای ونزوئلایی خود داده است، به نوشتۀ روزنامۀ فیگارو همچنان معتبر است و پشتیبانی قاطعانۀ آنکارا از رژیم کاراکاس ادامه دارد.

اکثر روزنامه‌های فرانسوی به زورآزمایی مادورو و خوان گوآیدو پرداخته‌اند و همگی یادآوری می‌کنند که گوآیدو رفته رفته حامیان بیشتری به دست می‌آورد اما مادورو هم همچنان روسیه و چین و ایران و البته ترکیه را پشت سر دارد.

در فیگارو، دلفین مینویی در گزارشی از استانبول می‌نویسد که اردوغان و نیکلاس مادورو روابط نزدیکی دارند. رئیس جمهور ونزوئلا که به ندرت از کشور خارج می‌شود طی دوسال، چهار بار به ترکیه رفته است. دلفین مینویی به یاد می‌آورد که طی یکی از همین سفرها بود که عکس مادورو در یکی از رستوران‌های شیک استانبول، سیگار برگ به دهان، خشم مردم ونزوئلا را که در همان روزها با بی‌پولی و کمبود و هزار مشکل دیگر دست به گریبان بودند، سخت برانگیخت.

اما گذشته از ظاهر قضایا و ابراز دوستی متقابل، اردوغان و مادورو در عقاید ضدآمریکایی و ضد امپریالیستی هم شریک‌اند. عقایدی که با سخنان تحریک‌آمیز و مکرر دونالد ترامپ شدت گرفته است. اردوغان که در تابستان ٢٠١۶ با کودتا مواجه شد به خوبی حال و روز آدمی مثل مادورو را درک می‌کند. از سایر وجوه مشترک میان دو رژیم، می‌توان تمایل به سرکوب مخالفان، مطیع کردن رسانه‌ها و اصولاً نابودی هر نوع مخالفت را ذکر کرد.

و بالاخره، دلفین مینویی گوشزد می‌کند که همکاری اقتصادی میان دو کشور به ارقام قابل توجهی رسیده است. در سال ٢٠١٨، ونزوئلا ٢٣ تُن طلا به ترکیه صادر کرد که معادل تقریباً یک میلیارد دلار است. با توجه به این معاملات، اردوغان نمی‌تواند نظر مثبتی به تغییر قدرت در ونزوئلا داشته باشد.

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید

همرسانی :
این صفحه یافته نشد

صفحۀ مورد توجۀ شما یافته نشد.