چند گام دشوار تا صلح افغانستان

"برکسیت" دردسری برای اتحادیه اروپا و بریتانیا درست کرده که پایان آن نامعلوم است. روزنامۀ لوموند تیتر زده است: "ترزا می رویارویی با اتحادیۀ اروپا را برگزید"... شب گذشته پارلمان بریتانیا پذیرفت که نخست‌وزیر دوباره در مورد چند و چون خروج از اتحادیۀ اروپا به میز مذاکره باز گردد. اما این فقط پنجاه درصد قضیه است: معلوم نیست که اتحادیۀ اروپا چنین مذاکره‌ای را بپذیرد. به همین دلیل، به نوشتۀ لوموند "حالا مرحلۀ زورآزمایی آغاز شده است".

به نوشتۀ لوموند بروکسل (یا اتحادیۀ اروپا) نیز از کلنجار با لندن خسته شده است. مسئولان اتحادیه از خود می‌پرسند "بالاخره با انگلیسی‌ها چه باید کرد؟" لوموند می‌افزاید که اگرچه کسانی مثل رئیس جمهوری فرانسه تأکید دارند که تجدید مذاکره ممکن نیست اما برخی دیگر از مسئولان می‌گویند "در صورتی که لندن تغییر موضع بدهد، چرا نباید مذاکره کنیم؟"

روزنامۀ فیگارو خبر می‌دهد که انگلیسی‌ها در پشت پرده تلاش گسترده‌ای را آغاز کرده‌اند تا طرفداری برخی کشورهای عضو اتحادیه را جلب کنند. مثلاً در کشورهایی مثل لهستان یا مجارستان، کم نیستند سیاستمدارانی که معتقدند اتحادیۀ اروپا باید رفتار نرم‌تری با لندن داشته باشد. یک دیپلمات انگلیسی به فیگارو گفته است: "بریتانیا اگرچه قصد خروج از اتحادیۀ اروپا را دارد اما همچنان کشوری اروپایی باقی خواهد ماند. وانگهی، نباید از یاد برد که بریتانیا پنجمین اقتصاد جهان است و در چارچوب ناتو دومین بودجۀ نظامی را بعد از آمریکا داراست".

امید صلح در افغانستان

روزنامۀ فیگارو می‌نویسد: "٩ سال می‌شود که آمریکایی‌ها تلاش می‌کنند همراه با طالبان، راه‌حلی برای وضعیت افغانستان بیابند". اینک به دنبال مذاکرات زلمی خلیل‌زاد - فرستادۀ آمریکا - با طالبان در شهر دوحه، بالاخره خطوط کلی یک توافق شکل گرفته است: در یک سو آمریکا می‌پذیرد که ١۴هزار سرباز خود را به تدریج از افغانستان خارج کند و در سوی دیگر، طالبان نیز قطع رابطه با سازمان القاعده را می‌پذیرند و تعهد می‌کنند که اجازه ندهند افغانستان پایگاه تروریسم شود.

به نوشتۀ فیگارو هیچگاه مذاکره میان آمریکایی‌ها و طالبان تا این حد جلو نرفته بود با اینهمه هنوز نکات مبهم و اختلافات زیادی باقی مانده است. نخستین مسئله، اجرای آتش‌بس است. آمریکایی‌ها توقع دارند که طالبان حملات خود را علیه نیروهای دولتی افغان متوقف کنند و مستقیماً با دولت کابل وارد گفتگو شوند. اما طالبان مطلقاً پیشنهاد اخیر را نمی‌پذیرند. آنان تأکید می‌کنند که دولت کنونی مشروعیت ندارد و دست‌نشاندۀ آمریکاست.

روزنامۀ هومانیته معتقد است که عجلۀ آمریکا در مذاکره با طالبان حکایت از آن دارد که استراتژی جنگ‌طلبانۀ آمریکا در این منطقه و در تمامی خاورمیانه به شکست انجامیده است: چه در افغانستان، چه در عراق و چه در سوریه.

ونزوئلا و تحریم‌های آمریکا

روزنامۀ لیبراسیون می‌نویسد که آمریکایی‌ها با تحریم شرکت ملی نفت ونزوئلا ضربۀ بزرگی به رژیم نیکلاس مادورو زده‌اند. نزدیک به ٧ میلیارد دلار پول‌های شرکت نفت ونزوئلا در آمریکا مسدود شده است. مسئله اینجاست که نفت خام ونزوئلا همچنان به پالایشگاه‌های آمریکایی می‌رود. اما از این پس قرار است که بده و بستان‌ها از طریق حساب‌هایی انجام گیرد که تحت اختیار آمریکاست. خلاصه اینکه پالایشگاه‌های آمریکایی اگر هم نفت ونزوئلا را بخرند باید پول آن را به یک حساب مسدودشده واریز کنند. این حساب تا زمانی که مادورو در قدرت باشد، مسدود خواهد ماند.