32 ساعت کار در هفته بهترین حربه برای مبارزه با بیکاری

در سر مطالب گوناگون واز جمله مسائل داخلی فرانسه، مرگ "آندره گلوکسمن"، فیلسوف و رساله نویس، نظر همه آنها را جلب کرده است. او که شب گذشته در 78 سالگی درگذشت، روشنفکری بود همواره معترض. "آندره گلوکسمن" که در خانواده ای یهودی لهستانی به دنیا آمد، در کودکی به ناچار با تراژدی اشغال فرانسه توسط ارتش نازی آشنا شد. بنابراین همه تعهدات سیاسی بعدی وی از این بخش از زندگی اش تأثیر گرفته بود. "آندره گلوکسمن" در سالهای 60 به حزب کمونیست نزدیک شد ، سپس در کنار روشنفکران هوادار مائو قرار گرفت و در پی آن تحت تأثیر افکار "لوئی آلتوسر" به یکی از دشمنان سر سخت حزب کمونیست و پس از آن شوروی سابق تبدیل شد. گفتنی است که هواداران مائو در آن سالها همه را به جنگ داخلی دعوت می کردند و این فراخوان خود را تا سالهای 1972 ادامه دادند.
"آندره گلوکسمن"سپس یک چرخش بزرگ کرد و مارکسیسم را در کتابی به نام "کوره و آدمخوار" ، خود کامگی و همچنین اردوگاههای زندانیان را در سال1975 به باد انتقاد گرفت.
"آندره گلوکسمن" سپس توانست "ژان پل سارتر" و "ریمون ارون" را نسبت به مسئله ویتنامی هائی که از کشورشان با کشتی می گریختند، حساس کند. از این رو بود که "والری ژیسکار دستن"، رئیس جمهور وقت فرانسه، به 200.000 تن از آنها در فرانسه پناهندگی داد.
در سال 2007، "آندره گلوکسمن" با هواداری از "نیکلا سارکوزی" در دوران تبلیغات انتخاباتی او ، پرسش بر انگیخت و سپس از او نیز به دلیل نزدیکی اش با ولادیمیر پوتین، کناره گرفت.
علیرغم این تغییر موضع ها، تحلیل گران او را فیلسوفی اخلاق گرا می دانند که هیچ گاه از اصل باورهایش دور نشد.

روزنامه فیگارو، همچون لیبراسیون ، بخش بزرگی را به خواست های "دیوید کمرون" ، نخست وزیر انگلستان، از اتحادیه اروپا اختصاص داده اند. لیبراسیون این خواست ها در ازای ماندن در اتحادیه اروپا را "باج گیری" می نامد و فیگارو از چهار شرط وی سخن می گوید.
فیگارو چهار شرط را چنین بر می شمرد :
1- هیچ گونه تبعیضی میان کشورهائی که جزو منطقه یورو و یا بیرون از آن هستند وجود نداشته باشد
2- تأکید بیشتری بر رقابت پذیری بازار واحد بشود
3- نقش پارلمان های ملی پر رنگ تر شود و این تغییرات قانونی اجرائی شده و برگشت ناپذیر ی از آنها نیز مورد پذیرش قرار گیرد.
4- و سرانجام این که به انگلستان اختیارات بیشتری برای کنترل مهاجرین داده شود. نخست وزیر انگلستان همچنین می خواهد برای کارگران اروپائی در حال کار در این کشور "شماری سال" پیش از دریافت کمک های اجتماعی تعیین کند.

در خواست هائی که به نوشته فیگارو برای دیگر کشورهای اروپائی مشکل به وجود می آورد. لیبراسیون هم می نویسد که در صورت پذیرفتن این خواست ها ، خطر این که دیگر کشورهای اروپائی هم به چنین کاری دست بزنند، به وجود می آید.
لوموند نیز که خواست های "کمرون" را به عنوان خبر مهم خود بر گزیده، در مطلبی دیگر به وضع کودکان سوری در ترکیه اشاره دارد که از رفتن به مدرسه محروم هستند.
لوموند می نویسد : یک چهارم دو میلیون پناهجوی سوری در ترکیه را کودکان تشکیل می دهند که 200.000 تن آنان در سن مدرسه روی قرار دارند. اما این کودکان گر چه در مدارس نام نگاری کرده اند، اما به دلیل ناآشنائی با زبان ترکی و نبود امکانات از آموزش محروم اند

روزنامه فیگارو در مطلبی به اعدام شدگان در آمریکا پرداخته می نویسد : بنا به گزارش مرکز" اطلاعات پیرامون حکم اعدام"، 300 تن از کسانی که در جنگ ها شرکت داشته اند، در "راهروی مرگ" به سر می برند چرا که پس از بازگشت از جنگ و ترک خدمت آدم کشته اند. در این گزارش همچنین آورده شده است که از هر ده محکوم به مرگ یک تن در جنگ ها شرکت داشته است.
این انجمن، که هدفش مبارزه با حکم اعدام است، می خواهد با این پژوهش توجه مقامات را به سرنوشت این افراد جلب کند که پس ازبازگشت از صحنه جنگ در حالی که ناهنجاری های روانی پیدا کرده اند، کشوری که برایش جنگیده و جان خود را به خطر انداخته اند ، آنها را تنبیه می کند.
نویسنده گزارش در پاسخ به این که چرا شمار افرادی از این دست که پس از جنایت به مرگ محکوم می شوند، بالاست ؟ می گوید برای این که مراجع قانونی وضع روانی و دردی که به آنها تحمیل شده را در نظر نمی گیرند.
بیش از 800.000 سرباز برگشته از جنگ ویتنام و بیش از 300.000 نفری که از عراق و افغانستان باز گشته اند، از ناهنجاری روانی رنج می برند و این بیماری هنوز به رسمیت شناخته نشده است.

هومانیته در مطلبی به قلم "میشل هوسون"، اقتصاد دان، به این اشاره دارد که بر خلاف آن چه شماری ادعا می کنند و 35 ساعت کار در هفته را دلیل افزایش شمار بیکاران می دانند، 32 ساعت کار در هفته بهترین حربه علیه بیکاری است. این اقتصاد دان می گوید ، حتا بدون اعمال سیاست های ریاضت کشانه، از سال 2011 به این سو ، دولت مدران می توانستند با افزایش کار از شکستن روند بهبود وضع اقتصادی جلوگیری کنند.
او می گوید گرچه نخستین بار با اعمال همه جانبه 35 ساعت کار در هفته اشکالاتی به وجود آمد، با این حال این کاهش بیشترین شمار اشتغال را از آغاز قرن بیستم تا به امروز را ممکن ساخته است.