تاریخچه کوتاهی بر روند مذاکرات اتمی ایران و غرب

نظام پیشین ایران درسال ١٩٧۰میلادی پیمان عدم تکثیر سلاح هسته ای را در سازمان ملل متحد امضا کرده بود.
با انتشار اولین گزارش رسمی آژانس، و اعلام عدم همکاری ایران درشفاف سازی های لازم، از آن هنگام در مراحل گوناگون به مذاکرات شفاف سازی با نمایندگان پنج عضو دائمی شورای امنیت و آلمان ادامه داد بود.

واما پیروزی محمود احمدی نژاد درانتخابات سال دوهزاروپنج میلادی و اعلام گسترش غنی سازی در کشور، و ایجاد مراکزی غنی سازی درنطنز، با آرای اکثریت شورای حکام مدیریت آژانس بین المللی پرونده اتمی ایران را به شورای امنیت سازمان ارجاع نمود که در سال های میان دو هزار و شش تا دوهزار و ده میلادی به صدورشش قطعنامه ازسوی این شورا انجامید.

چهار فقره از این قطعنامه ها با اعمال تحریم های تازه ای علیه ایران همراه بود.

در دو قطعنامه اول، همچنین، رسماً از ایران خواسته شده بود تا به کلیه عملیات فرایند غنی سازی درایران پایان دهد.
مهمترین و آخرین قطعنامه که در سال دوهزار وده میلادی تسلیم شورای امنیت شد با دوازده رای موافق از پانزده عضو این شورا، از جمله اعضای دائمی شورای امنیت، آمریکا، روسیه، فرانسه، انگلستان و چین به تصویب رسید.

دراین میان علاوه برقطعنامه های شورای امنیت اتحادیه ارپا و آمریکا نیز راساً تحریم هایی را علیه ایران برقرارکردند.

پس از به قدرت رسیدن حسن روحانی و پیام آیت الله علی خامنه ای مبنی بر نشان دادن "نرمش قهرمانانه" مذاکرات مستقیم با آمریکا آغازشد که نهایتاً در دوهزار و سیزده به توافق نامه اولیه ژنو و در پی آن با گذشت بیش از یک سال به توافق نامه نهایی کنونی به دست آمد.