دیدارهای عکاسی شهر"آرل"

60 نمایشگاه عکس در چارچوب 42 امین دیدارهای عکاسی شهر "آرل"، در جنوب فرانسه، یکی از میعاد گاههای مهم عکاسان و علاقمندان به عکس، از روز 4 ژوئیه برگزار گردیده و برنامه های مختلف آن تا روز 10 سپتامبر ادامه خواهند داشت.. 

اهمیت مطرح کردن استفاده از عکس و عکاسی به شکلی دیگر که "کریس مارکر" یکی از پیشگامانش بود، مسئولان دیدار ها را در سال 2002 بر این داشت که زیر عنوان "اینجا نیویورک است" تصاویری را به نمایش در آورد که فروپاشی دو برج به جا گذاشته بود. از این رو کارهای دیجیتالی حرفه ای ها و غیر حرفه ای ها را درهم آمیخت و در معرض دید همگان گذاشت.
ده سال بعد، این دیدارها مانیفستی را به نام "از حالا به بعد"، با امضای پنج هنرمند و مدیر هنری منتشر می کند که در آن بر تغییرات پایه ای در هنر عکاسی به دلیل غلبه اینترنت بر همه رسانه ها ، گسترش چشمگیر آفرینش های دیجیتالی و گردش سریع تصویر، تأکید می شود.
این مانیفست آثار 36 هنرمند را معرفی می کند که کارشان حکایت از گسترده کردن حریم آفرینش هنری دارد.
نمایشگاهی که امسال ، از ورای کشور میهمان، مکزیک، پرسش هائی را چون یک عکس سیاسی چیست ؟ چگونه می توان ار یک انقلاب عکس برداشت ؟ از کدام سو و از چه فاصله ای ؟ مطرح می کند.
از این رو برای اولین بار اولین عکس های مستند از انقلاب مکزیک در سال 1910 و نیز عکس های عکاسان مهم دیگر این کشور به نمایش گذاشته شده اند. این عکس ها کار حدود 15 عکاس جوان هستند که شهرها و زندگی مکزیک را نشان می دهند.
یکی از چهره هائی که در این دیدار ها نظر را جلب کرده "مایا گوده" نام دارد که هم نمایشگاهی از عکس ها و هم فیلم مستندی در مورد جادوگران شمال مکزیک به دیدارهای "آرل" ارائه نموده است.
گفتنی است که نمایشگاه عکس های مکزیک در شرایطی برگزار می شود که روابط فرانسه و مکزیک به سبب محکومیت یک دختر فرانسوی در مکزیک به ٩٩ سال زندان، به اتهام آدم ربائی به تیرگی گروید، در نتیجه سال مکزیک با جلوگیری از سفر شماری از گروهها و هنرمندان نتوانست آن گونه که باید برگزار شود.

در شرایطی که فتوژورنالیسم یا عکاسی خبری به دلیل دموکراتیزه شدن عکاسی و نیز بسته شدن شماری از کشورها بروی عکاسان حرفه ای با مشکلات زیادی مواجه شده، اما عکس های خبری و همچنین عکس های هنرپیشگان و خبرسازان دنیای پرزرق وبرق مد و دنیای نو کیسه ها که درآمد بیشتری برای عکاسان دارد، در این نمایشگاه فراموش نشده اند.

رضا دقتی

در مورد این عکاسان خبری که به دشواری به کار خود می پردازند و به کمک عکس امکان سخن گفتن را به کسانی می دهند که صدایشان شنیده نمیشود، در سال 2010 از رضا دقتی پرسیده بودم تحولات رخ داده در دنیای عکس و عکاسی، حرفه "فتو ژورنالیست" را به کدام سو می برد؟
گفتنی است که در بخش "عکاسی خبری" هم سی سالگی نیویورک تایمز جشن گرفته می شود و هم از "روژه ترون"، صاحب مجله پر از عکس وقدیمی "پاری ماچ"، که خود یکی از بزرگترین مجموعه داران عکس بود و در سال 2001 درگذشت ، بزرگداشت به عمل خواهد آمد.

مرگ "رائول روئیز"

Raoul Ruiz

رائول روئیز" کار گردان 70 ساله شیلی تبار فرانسوی، در روز جمعه، در پی عفونت ریوی درگذشت.
او در سال گذشته جایزه "لوئی دولوک" را که در مقایسه با مهمترین جایزه ادبی فرانسه " گنکور"آن را ،"گنکور سینما" می خوانند برای فیلم بسیار طولانی اش "رازهای لیسبون" ربود. فیلمی چهار ساعت و نیمه که از زندگی اشراف پر تغالی صحبت می کرد.
"رائول روئیز" که در روز 25 ژوئیه سال 1941 در شیلی به دنیا آمد با رسیدن دیکتاتورها به قدرت در کشور زادگاهش به فرانسه پناهند شده و پس از آن دهها فیلم ساخت.
او که کارگردانی بسیار متعهد بود در حال به پایان رساندن مونتاژ فیلمی بود که در مورد کودکی خود در شیلی ساخته بود. "رائول روئیز" در حال آماده کردن فیلمی در مورد یکی از جنگ های ناپلئون در پرتغال بود.
"رائول روئیز" که از فرهنگ گسترده ای برخوردار بود، آمیختن فرهنگ ها را دوست می داشت و از این رو در کشورهای مختلف فیلم ساخته بود.
"رائول روئیز" به سان هنرمندان هم سن وسالش با ادبیات بسیار اخت بود و از آن در فیلم هایش بسیار استفاده می کرد. به عنوان مثال می توان از "زمان بازیافته" اثر "مارسل پروست" صحبت کرد. پیش از اقتباس های ادبی، او در سال 1970، در 29 سالگی در شیلی فیلمی به نام "گروه محکومین" ساخته بود که اقتباس آزادی بود از اثر "کافکا". فیلمی که شمار بسیار کمی آن را دیده اند. در این فیلم می بینیم شخصی به جزیره ای می رود که در واقع زندان است و در آن زندانیان، اسرائی هستند که برای آژانس های مهم خبری جهان خبر تهیه می کنند!!
او در سال 1980 فیلم هائی را با الهام از آثار کلاسیک ادبی برای فستیوال " آوینیون" تهیه کرد و در پی ساختن "بره نیس" اثر "راسین" و "ریچارد سوم" اثر "شکسپیر"، به این فکر افتاد که چگونه می توان تماشاگر را در برابر یک قصه قرار داد بدون این که او در مورد واقعیتش تردیدی به خود راه دهد؟
این تعمق و سبک خاص "رائول روئیز" در اقتباس از آثار ادبی، بر نمایش "ریچارد سوم" به کارگردانی "ژرژ لاوودان" که در آوینیون اجرا شد تأثیر گذاشت. این تأثیر، بار دیگر، دوازده سال بعد، در فیلم "در جستجوی ریچارد" ساخته "آل پاچینو" متبلور گردید.
پس از تجربیات دیگر وبرداشتی از "جزیره گنج"، فیلم های "روئیز" از سال 1990 بیشتر به ادبیات نزدیک شد و پس از "پروست" و "بالزاک" و شماری دیگر، او به اثر بسیار مردمی "کامیلو کاستلو برانکو" "رازهای لیسبون" رو آورد که در فستیوال ها بسیار موفق بود. اما شماری از آن انتقاد کردند و گفتند برخی موضوع ها بهتر است بر روی کاغذ بمانند!!
"رائول روئیز" که غالبأ به تاریکی ها جای خاصی می داد می گفت: "یک بدبینی نجات دهنده بهتر از یک خوش بینی کشنده است" .

او باور داشت که در سینمای کنونی و در همه جهان نور زیاد وجود دارد و زمان آن رسیده که به سایه بازگردیم. اما آیا او از خود پرسیده بود که انسان به ناچار به سایه و تاریکی خواهد پیوست؟

" خانه دوست کجاست" در سینما

فیلم "خانه دوست کجاست" ساخته سال 1987 ، فیلمی که عباس کیارستمی را به جهانیان شناساند، گر چه در یک "دی وی دی" از مدتها پیش در بازار فرانسه موجود است، اما باز هم سینما "لو برادی" در روز 24 اوت به نمایش در خواهد آمد.
این فیلم از این نظر موفق بود که نه تنها دلمشغولی های سینما گر یعنی معصومیت کودکان و خشونت بزرگسالان را به تصویر می کشد، بلکه با واقع گرائی و با سادگی مقوله ای فلسفی و مهم را بیان می کند. داستان گر چه به ظاهر ساده ولطیف به نظر می رسد اما کنهی آموزنده و دردناک دارد. تماشاگر می بیند چگونه یک کودک هشت ساله که میخواهد همکلاسی اش را از تنبیه به خاطر انجام ندادن مشق شبش نجات دهد، زیرا دفترچه او را اشتباهی با خود برداشته. با خشونت ها و بی توجهی بزرگسالان روبرو می شود.
علاوه بر جذبه فیلم عباس کیارستمی، آنچه می تواند نظر سینما دوستان و سینما رو ها را جلب کند، رفتن به این سینمای "لوبرادی" است که در کنار پاساژی به همین نام در یک از محله های قدیمی پاریس واقع شده است. پاساژی که خود به علت ساکن شدن هندیان پاریس در آن و جای گرفتن شماری رستورانهای کوچک، بقالی وسلمانی هائی ارزان هندی در آن، به محلی دیدنی تبدیل گردیده.
این ساختمان که پیش تر یک کازینو بود و در آن جعبه های موسیقی کار گذاشته شده بود، به کمک "ژان-پیر موکی" ، یکی از کارگردانان خاص فرانسه، در 28 ژوئن 1956، با نمایش یک کمدی موزیکال به نام "خواهرم ، الین"، ساخته "ریچارد کوئین" و بازی "جک لمون" و "جانت لی"، کار خود را به عنوان سینما آغاز نمود.
پس از مدتی کوتاه، این سینما برای اولین بار به نمایش فیلم های ترسناک پرداخت و همین ویژگی طی سالهای متمادی باعث معروفیت آن شد و همه علاقمندان به فیلم های ارواح خونخوار و اسکلت هائی که از آن جهان برای آزار زندگان می آیند را به سوی خود کشید.
روبنای آن هم که تصویر یک اسکلت را بر خود دارد حکایت از این دوران می کند.
در سال 1994 و در حالی که خطر تخریب آن می رفت، "ژان پییر موکی" آن را خرید و با کمتر شدن میزان فیلم های ترسناک و از بین رفتن تدریجی کپی های قدیمی، آن را به نمایش آثار خود و فیلم های مورد پسند جماعتی که در این محله زندگی می کنند، اختصاص داد.

این سینما برای فصل تابستان ده فیلم "بالی وودی" را برنامه ریزی کرده و از تاریخ 17 اوت تا 6 سپتامبرهم 6 فیلم از برادران "مارکس نشان می دهد که بین سالهای 1930 تا 1949 ساخته شده اند.

در گذشت استاد شنبه شعباني (نوايي) نوازنده مشهور موسيقي لري

استاد شنبه نوایی (شنبه شعبانی) که یک از مطرح‌ترین نوازندگان محلی سرنا، کرنا، ویلن و نی به شمار می آمد، در روز 24 مرداد، در سن 70 سالگی، در شهرستان نورآباد ممسنی ،بدنبال ایست قلبی درگذشت.
به گفته فرزند او استاد نوائی سرنا را در مراسم تشییع جنازه‌ها و ساز کرنا را در مراسم عروسی می‌نواخت.

استاد نوائی همچنین در نواختن ساز ویلن به سبک و سیاق محلی که در موسیقی فارس و ممسنی و قشقایی رایج است و نیز نی تبحر داشت. و به سبک استاد رضاقلی به شیوه عشایر فارس نی می‌نواخت.
استاد نوائی در چند جشنواره موسیقی نواحی درخشیده بود و محمدرضا درویشی، موسیقی شناس هم در برخی از پژوهش‌های خود، در پیوندبا موسیقی ممسنی ، به شنبه نوایی و روایات‌های او استناد کرده است.
از مهمترین اثر مرحوم نوایی می‌توان به "نای نای" اشاره کرده که در سال 81 تولید شده و یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌ها بوده است.
گفتنی است که به مناسبت نوروز سال 1389 و جشنواره آهنگ های لری ممسنی، سایت ممسنی1 برای اولین بار در دنیای اینترنت، اقدام به انتشار نوازندگی استاد شنبه نوائی به صورت کامل نمود. گردانندگان سایت می نویسند: "هنر نوازندگی استاد شنبه بر هیچ یک از ما مردم ممسنی و حتی مردم شهر ها و استان های اطراف پوشیده نیست و می توان به جرات گفت نوازندگی بسیار زیبای ایشان است که تاکنون موسیقی زیبا و سنتی سازو نقاره را در بین مردم منطقه شاداب و سرزنده نگه داشته است."

فستیوال برای تماشاگران جوان "پستاکل"

پارک "فلورال" پاریس بار دیگر به مناسبت فرا رسیدن تابستان فستیوالی را که فستیوال برای تماشاگران جوان "پستاکل" می نامد به راه انداخته تا روز 21 سپتامبر از کودکان، نوجوانان و خانواده های آنها دعوت می کند برای شنیده موسیقی های مختلف و شرکت در کنسر تهائی که رایگان هستند به این پارک بیایند.
علاوه بر کنسرت ها، نمایش های تفریحی همراه با موسیقی، قصه گوئی و گردشی در پارک برای شناختن چوب هائی که از آنها سازها ساخته می شوند، پیش بینی شده است.

شبهای "ورسای"

تا روز 3 سپتامبر، باغ و همه کوره راههای کاخ ورسای ،شب هنگام از تاریکی در می آیند و بازدید کننده می تواند به گردشی شبانه و فراموش نشدنی در میان موجی از نور بپردازد. فواره های حوضچه های این باغ هم به این صحنه جادوئی کمک می کنند.

طراح این بازیهای آب ونور که "گروه اف" است و در ایجاد فضائی جادوئی با نور تخصص دارد، خواسته فضای کاخ ورسای را به فضای پر از جشن و سرور زمان "لوئی چهاردهم" نزدیک کند.
این نمایش را موسیقی باروک همراهی می کند که توسط ارکستر معروف "موزیکا آنتی کوآ" ی شهر کلن به رهبری "رینهارد گوبلز" اجرا می شود.

البته برنامه نمایش آبها تا روز سوم اکتبر ادامه خواهد داشت. این برنامه در عین حال چگونگی آوردن آب توسط 35 کیلومتر لوله به سوی حوض ها و حوضچه های باغ ورسای را در زمان لوئی چهاردهم نشان می دهد .