از روزنهم تا سیزدهم نوامبر در "گران پاله پاریس رویداد سالانه "پاریس عکس" برگزار است که در آن، در میان غرفه های بسیار، غرفه گالری "راه ابریشم" را می بینیم که عکس های شماری از عکاسان جوان ایرانی را به تماشای عموم گذاشته که شماری از آنها را در گذشته دیده بودیم و شماری دیگر تازه هستند.
در میان این آثار، عکس هائی ازآرش فائز در قطع های کوچک و با سوژه های گوناگون. دو عکس از مجموعه «شاپرک خانم» از شادی قدیریان که زنی درگیر در تار عنکبوت را نشان می دهد. چند عکس در قطعی بسیار کوچک از کتایون کرمی همراه با دو عکس از زنهائی که حالت به صلیب کشیده شدن دارند. عکس های تابلو وار گوهر دشتی و دو عکس از زنده یاد بهمن جلالی و عکس هائی از رعنا جوادی همسر وی دیده می شود.
گفتنی است که از گالری راه ابریشم و عکس های شادی قدیریان در بسیاری از نوشته هائی که پیرامون این رویداد به چاپ رسیده سخن می رود.
آناهیتا قبائیان اتحادیه
از آناهیتا قبائیان اتحادیه، مدیر گالری راه ابریشم که از آغاز کار این نگار خانه، جای خاصی به عکس و عکاسی داده پرسیدم بر پایه چه معیارهائی این آثار را برگزیده که شماری از آنها را در گذشته نیز دیده بودیم ؟
گفتنی است که برای پانزدهمین برگزاری خود، «پاریس عکس» از محل کوچک همیشگی خود، زیر زمین "کاروزل" لوور خارج شده زیر سقف بلند فلزی "گران پاله" جای گرفته است است. محلی که در سال 1900 برای برگزاری نمایشگاه پاریس و هم زمان با ساختن برج ایفل بر پا شد و پس از تعمیرات گسترده دوباره چندی است درهای خود را به روی فعالیت های مهم فرهنگی گشوده است.
هدف برگزار کنندگان از این تغییر جا، شناساندن غنای هنر عکاسی با برگزیدن مکانی در خور آن توصیف شده است. از اینرو بشمار شرکت کنندگان افزوده دست کم 118 گالری فرانسوی وبین المللی را در خود جا داده است.
میهمان امسال این رویداد آفریقاست که آثار سه نسل از هنرمندان خود را که متعلق به مجموعه "والتر" هستند به نمایش در می آورد.
حدود پانزده ناشر و کتابفروشی تخصصی هم در این محل حضور دارند و میز گردهائی پیرامون دگر دیسی در هنر عکاسی برگزار می گردد.
آیا پدیده "برادر بزرگ" تنها قرن بیستم را در بر می گیرد؟
«آرشیو ملی فرانسه» با نمایشگاهی که به کمک 2300 سند وعکس که پاره ای از آنها از مجموعه های ناشناخته می آیند برگزار کرده تا روز 27 دسامبر ادامه خواهد داشت، به تماشاگر تاریخچه تهیه فیش برای افراد را از زمان "کمون" پاریس تا جنگ الجزیره نشان می دهد.
در این نمایشگاه می بینیم چگونه مقامات دولتی در آغاز به تهیه فیشی از راهزن ها و روسپیان می پرداختند و سپس به کولیان، خارجیان حاضر در فرانسه، کارگران، سندیکالیست ها، نظامیان، یهودیان و در واقع همه افراد رسیدند.
نمایشگاهی که نشان می دهد پدیده «برادر بزرگ» که توسط "جرج اورول" در کتاب معروفش "1984" مطرح شد که در سال 1949 نوشته شد و هدفش نشان دادن جوامع پلیسی زیر تسلط خود کامه گان بود، به قرن بیستم و به حوزه پلیس محدود نمی شود.
نمایشگاه در عین حال ناشناسانی را نشان می دهد که زندگی شان در چند خط و برای استفاده اداری از آن خلاصه می گردد.
فستیوال رم و جایزه مریم کشاورز
فیلم «شرایط» ساخته مریم کشاورز فیلمساز ایرانی - آمریکایی که در بخش خارج از مسابقه جشنواره رم به نمایش درآمد و ما هفته پیش در موردش صحبت کردیم، همراه با "امانوئل میه"، کارگردان فیلم «ساقه» جایزه بخش «مارک اوره لین، استعداد های تازه» را ربود.
فیلم «شرایط» که محصول مشترک آمریکا- فرانسه و ایران است زندگی دو دختر همجنس گرا را در تهران نشان می دهد. این کارگردان جوان در این فیلم به زندگی جوانان تهران، شب هایشان و ترس هایشان می پردازد
مریم کشاورز که کارگردان، نویسنده و تهیه کننده نیز هست در سال 2004 اولین فیلم مستند خود به نام «رنگ عشق» را ساخت که از تغییرات جامعه ایران صحبت می کرد.
فیلم کوتاه دیگرش «روزی که من مردم» یک جایزه "تدی" در سال 2006 و تقدیر نامه ای از فستیوال برلن دریافت کرد. فیلم «شرایط» اولین فیلم بلند داستانی اوست.
فیلم کشاورز به دلیل جسارت در پرداختن به موضوعی حساس و تابو و نیز نشان دادن بخشی از زندگی تهران و جوانان آن که چندان در فیلم ها و رسانه های داخل ایران دیده نمی شود، مورد توجه تماشاگران قرار گرفت .
گفتنی است که هیأت داوران این فستیوال به ریاست "انیو موریکونه" آهنگساز ایتالیایی جایزه بهترین فیلم جشنواره را به فیلم اسپانیایی «یک چینی برای خانه» ساخته "سباستین بورنشتاین" اهدا کرد. این فیلم جایزه تماشاگران را نیز از آن خود کرد.
ششمین جشنواره بین المللی فیلم شهر رم از تاریخ 27 اکتبر تا 4 نوامبر ادامه داشت.
"برای قدرت" یا برای ماندن در قدرت تا کجا می توان پیش رفت ؟
پس از مدتی رخوت، از چندی پیش، بویژه در فستیوال کن، شاهد پیدایش فیلم هائی بوده ایم که ازدنیای سیاست، دسیسه ها، بده وبستان ها و فساد های آن پرده برمی دارند.
یکی از آنها «برای قدرت» ساخته "پییر شولر" است که زندگی روزمره یک وزیر حمل ونقل را دنبال می کند که هر روز و هر آن با یک موقعیت تازه و خاصی روبرو می شود. بار سنگین مسئولیت، چرخ تند روی سیاست و درخواست های گوناگون و همه سویه آنچنان این شخصیت را زیر فشار می برند که توانائی ایستادگی و درون نگری اخلاقی را از دست می دهد.
این فیلم نشان می دهد چگونه در درون یک جناح هم انسان ها برای نگهداشتن قدرت دست به "برادر کشی" می زنند و بین گزینش ارزش های جمعی و انسانی و منافع شخصی در می مانند. یعنی، کسی که می خواست داد پروری کند تبدیل به مزدور می شود.
در این فیلم شخصیت ها هر کدام با رفتار و منش شان، سمبل بخشی از جامعه و انسان ها می شوند. کسانی که خود را به راحتی می فروشند و کسانی که نقش دولتمرد را در چیزی بیشتر از یک مزدور می بینند.
بازی دو هنرپیشه خوب فرانسوی و بلژیکی "میشل بلان" و "اولیویه گورمه" در نقش های اصلی و نیز بازی طبیعی نقش های دوم هم به موفقیت فیلم کمک می کنند.
از همه مهم تر این که فیلم کهنه به نظر نمی آید و موضوعش آنچنان مسائل روز را یاد آور می شود که تماشاگر تصور می کند هم زمان با ساخت فیلم به تماشایش نشسته است و یا در حال تماشای واقعیت زندگی سیاسی، هم زمان با رخداد آن است.
"پییر شولر" نشان می دهد که زیر ظاهر مرتب و متمدن دولتمردان ببرهای گرسنه و درنده ای وجود دارند که در تاریکی شب حمله می کنند. او می گوید: «نمیخواسته تماشاگر را به داوری در مورد دولت بنشاند بلکه میخواسته او از نزدیک توان، بدخلقی ها و شیطان هائی را که در درون دولتمردان پنهان شده اند حس کند».
«نجس های» پر از طنز
در سالهای اخیر شاهد استقبال بزرگ مردم تقریبأ همه جای جهان از ژانر کمدی هستیم که این ژانر هم سینما، هم تأتر وهم "شوهای" طنز پردازان را در بر می گیرد.
در سینمای فرانسه، پس از موفقیت شگفتی بر انگیز فیلم «آشتی ها» که رکورد فروش فیلم را در تاریخ سینمای فرانسه شکست، فیلم های کمدی دیگری هم تنها به دلیل کمدی بودن تماشاگران را به سینما کشاندند اما آن جادوی فیلم «آشتی ها»، فیلمی سطحی و بی ارزش، دیگر تکرار نشد.
از چند روز پیش اما فیلمی به روی پرده سینما ها آمده که بدون تبلیغی که برای آخرین فیلم "اشپیلبرگ" «تن تن» می شود، در همان هفته اول 2.1 میلیون تماشاچی داشته است.
این فیلم «نجس ها» ساخته "اریک توله دانو" و "اولیویه ناکاش" است که بر پایه داستان واقعی مرد میلیاردری ساخته شده که پس از سقوط از بلندی کاملأ فلج می شود و تنها مغزش به کار ادامه می دهد.
این مرد، "فیلیپ پوچو دی بورگو"، است که هیچ کاری ازش بر نمی آید. او به جز پرستار و خدمه، نیاز به یک همراه تنومند دارد که بتواند جابجایش کند و به خواستهایش پاسخ دهد.
از این رو یک آگهی در اداره کار یابی منتشر می کند. جوان تنومند و سیاه پوستی خود را معرفی می کند که به محله های پر تنش حومه پاریس تعلق دارد و تازه از زندان بیرون آمده است.
در واقع این جوان که از برخورد کار فرمایان با همانند خود آگاه است و می داند چندان بختی برای یافتن کار ندارد و تمایلی هم به کار ندارد اما باید برگه رد کار فرما را به اداره یاد شده ببرد تا حقوق بیکاری دریافت کند، از سر سیری به محل می آید.
میلیاردر ناتوان که می خواهد زندگی کند و چندان حوصله آدم های ظاهرأ بسیار جدی را ندارد، به او پاسخ مثبت می دهد و جوان سیاهپوست ناچار می شود تن به کار دهد. اما زبان درازی دارد و ازهیچ کاری برای این که صاحب کار او را بیرون کند ، پرهیز نمی کند.
در این میان کم کم دوستی و همدستی خاصی بین آنها بوجود می آید و فیلم با ضرب آهنگی تند و طنزی بی وقفه پیش می رود. به شکلی که حتا لحظه ای افت نمی کند و تماشاگر را تا پایان میخنداند. در واقع فیلم از دو فراموش شده یا «نجس» اجتماع صحبت می کند که یکی به دلایل جسمی و دیگری به دلایل اجتماعی در حاشیه قرار گرفته اند.
"فرانسوآ کلوزه" و "عمر سی" که در نقش های خود می درخشند و طبیعی تر از طبیعی هستند، درس زندگی می دهند.
به هر حال برای لحظاتی هم که شده این فیلم به جو اجتماعی تیره شده به دلیل بحران اقتصادی و آینده ای نا روشن، رنگ می دهد.
"کامی" و «آی لاو یو»
"کامی" خواننده ای که از چند سال پیش دنیای ترانه خوانی فرانسه را با سبک خاصش دگر گون کرده و در نوع خود تک است، با آلبوم تازه خود «آی لاو یو» که نگارش آن شکلی خاص دارد و تنها تلفظش کلمه "آی لاو یو" را
مشخص می کند، از سبک آلبوم های پیش ترش که در آنها از ضربه و ضرب آهنگ بسیار استفاده می کرد دور شده از طبیعت و نیز شکستن ساختار جمله ها و دستور زبان بهره می گیرد.
گفتنی است که "کامی" این آلبوم را در پایان دوره بارداری به ثمر رسانده و این می تواند دلیلی بر گزینش این سبک و آرامش آن باشد.
"کامی" که در گذشته دریک کلیسای بزرگ شماری از کنسرت هایش را اجرا کرده بود برای معرفی این آلبوم دیر "رکوله" آرابرگزید. "کامی" علت این گزینش را اندازه های این مکان ها و پژواکی که در آنها وجود دارد توصیف می کند. او می گوید این مکان ها برای این ساخته شده اندکه صدا ها به شکلی طبیعی اوج بگیرند و به آسمان بروند. در نتیجه نیازی به "آمپلی فایر" نیست.
نباید فراموش کرد که موسیقی از زمان ظهور پاپ و بازار این موسیقی نیاز به "آمپلی فایر" پیدا کرده و از این رو از طبیعت خود دور شده است.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید