جشن کهنسال نوروز از راه می رسد و به این مناسبت در روز اول سال 1391 در مقر یونسکوی پاریس جشنی برپا خواهد شد که در آن گروه "همنوا" به اجرای موسیقی خواهد پرداخت. دراین برنامه همچنین شعر خوانی و قصه گوئی نیز پیش بینی شده است.
گفتنی است که این جشن به ابتکار هیأت نمایندگی ایران در مقر یونسکو، پس از ثبت نوروز در فهرست میراث فرهنگی غیر ملموس بشریت در سال 2009 و تعیین روز 21 مارس به عنوان روز نوروز انجام می گیرد. افزون بر ایران،کشورهائی که در آن این جشن برگزار می شود، چون آذربایجان، تاجیکستان، هند، پاکستان، ازبکستان، قرقیزستان و ترکیه شرکت دارند.
آن چه در متن مربوط به این جشن در سایت یونسکو نظر را جلب می کند این است که نام ایران در میان کشورهائی گم شده که یا به دلایل تاریخی از این جشن کناره گرفته بودند و یا به هر حال هرگز مانند ایران از قرنها پیش به شکلی پیگیر و شکوهمند آن را برگزار نکرده روز اول بهار روز آغاز سال نوی آنها نبوده است..
در کنار این مراسم به ابتکار انجمن و یا موسسه فرهنگی "اکو"، نمایشگاهی از پوستر، طرح، کاریکاتور و عکس شماری هنرمند کشورهای مختلف به نمایش گذاشته می شود
گفتگو با کامبیز درم بخش
.
این نمایشگاه با دبیری کامبیز درم بخش، سیف‌اله صمدیان و امراله فرهادی به سر انجام رسیده که از میان چهار هزار اثر رسیده از 30 کشور جهان، 180 اثر منتخب هیات داوران در کشورهای مختلف را برگزیده به نمایش می گذارند.
پیش از این قرار بود همزمان با مراسم جشن جهانی نوروز در تاجیکستان، این نمایشگاه در تالار فیلارمونیک شهر دوشنبه برگزار شود. اما به دلیل همزمان شدن آن با جشن ها ی دیگر نوروزی در تاجیکستان، تصمیم گرفته شد این شهر، پس از پاریس، دومین میزبان این نمایشگاه ویژه باشد.
قرار است مراسم اهدای جوایز کسانی که در آزمون موسسه "اکو" شرکت کرده و برنده شده اند، در نیمه‌ی نخست اردیبهشت ماه سال 1391 در محل موسسه فرهنگی اکو در تهران برگزار شود.
کشورهای آذربایجان، روسیه، قزاقستان ازجمله درخواست کنندگان میزبانی این نمایشگاه پس از تاجیکستان هستند.
هنرمندانی از سی کشور آمریکا، لهستان، یوگسلاوی، مالزی، مکزیک، آذربایجان، مولداوی، بلغارستان، اکراین، چین، افغانستان، انگلستان، ترکیه، اندونزی، ازبکستان، استرالیا، آلمان، یونان، قزاقستان، روسیه، بلژیک، گرجستان، عراق، هند، قرقیزستان، کاستاریکا، رومانی، ارمنستان، تاجیکستان و ایران در این جشنواره شرکت کرده‌اند
گفتنی است که موسسه فرهنگی اکو با هدف داد و ستد تجربه‌های هنری میان هنرمندان معاصر با تاکید بر زمینه‌های هویت فرهنگی در آثار هنرمندان معاصر جهان و به‌ویژه ده کشور عضو اکو، نخستین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی اکو را برگزار می‌کند.
از کامبیز درم بخش، کاریکاتوریست و طرا ح بنام خواستم خود درمورد چندو چون شکل گرفتن این پروژه توضیح دهد.
کامبیز درم بخش اهمیت این نمایشگاه را در این می داند که برای اولین باری نمایشگاهی با تم نوروز وبا شرکت هنرمندان کشورهای مختلف برگزار می شود.
فیلم "سوگ" در فستیوال سینمای آسیای شهر "دوویل" درخشید
گفتگو با مرتضی فرشباف
فیلم "سوگ" اولین فیلم بلند مرتضی فرشباف، جایزه "لوتوس" بهترین فیلم و جایزه منتقدان 14 امین فستیوال سینمای آسیای شهر "دوویل"، در شمال غربی فرانسه را از آن خود کرد.
این فیلم که در فستیوالهای دیگر و از جمله فستیوال "بوسان" در کره جنوبی نیز جایزه بهترین فیلم را به خود اختصاص داده بود به سبب نو بودن پرداخت و کیفیت آن خود را از دیگر فیلم هامتمایز می کند، به معضل از دست دادن می پردازد و در عین حال عشق و وابستگی انسانها را هم فراموش نمی کند. این فیلم که در آغاز کارهای عباس کیا رستمی را به یاد می آورد و بیننده از خود می پرسد ایا بار دیگر باید شاهد کپی دیگری باشد، پس از چند سکانس ویژگی خود را نشان می دهدو ما را بازوج ناشنوائی روبرو می کند که همراه با یک پسر بچه در حال سفر در یک اتومبیل هستند.
گفتگو با حسین ثقفی
به هنگام برگزاری فستیوال فیلم "بوسان" گفتگو با مرتضی فرشباف را برایتان پخش کردیم که در آن از او پرسیده بودم در مورد پرداخت بسیار جالب فیلم برایمان صحبت کند.
فستیوال سینمای آسیای شهر "دوویل" که از روز 7 مارس اغاز شده در روز 11 همین ماه به پایان یافت ، فیلم "مرگ کسب و کار من است" ساخته " امیر حسین ثقفی را هم در بخش مسابقه ای خود که شامل 9 فیلم می شد، گنجانده بود.
در فستیوال بوسان، همانگونه که شنیدید، در مورد فیلم "سوگ"، با کارگردان آن گفتگوئی انجام گرفته بود. اما درمورد فیلم خوب و دردناک "مرگ کسب و کار من است"، که آنهم در بخش "پنجره ای به سوی سینمای آسیا" این فستیوال حضور داشت و از موضوعی مهم و پرداختی مناسب برخوردار بود، صحبتی نشد.
این فیلم که حکایت از ظهور نسل تازه ای از سینما گران ایران را دارد، به ماجرای سه جوان در یک بخش کوهستانی ایران می پردازد که بیکاری و فقر انان را به ربودن کابل های برق وا می دارد. این فیلم که بسیار خوب تماشاگر ملتهب را باخود می برد، علاوه بر معضل بیکاری و پیامد های منفی آن، به کوتاهی مسئله اعدام را هم مطرح می کند که ازآن به عنوان وسیله ای برای زدودن قربانیان اجتماع استفاده می شود اما کسی به ریشه مشکل توجهی نمی کند.
گفتنی است که "امیرحسین ثقفی" که کار درسینما را با بازی در فیلم "کیف" اغاز کرد، در 20 سالگی به قهرمان بوکس کشور رسیداما عشقش به سینما سبب شد که ورزش حرفه ای را کنار بگذارد و به عنوان دستیار کارگردان کار کند. او اولین فیلم کوتاه خود "وینستون" را در سال 2008 ساخت.
از امیر حسین ثقفی پرسیدم چرا عنوان "مرگ کسب و کار من است" را برگزیده ؟
باید بیافزایم که فسیتوال سینمای آسیای شهر "دوویل" که به چهاردهمین برگزاری خود رسیده، امسال از فیلمساز ژاپنی "کیوشی کوروساوآ" بزرگداشت به عمل می آورد.
وقتی "یوری نورشتین" به تقدیر از "کاواموتو کیها چیرو" می پردازد
اگر تاکنون نام "یوری نورشتین" و "کاواموتو کی ها چیرو"، یکی نقاش و انیماتور و دیگری استاد انیمیشن و نمایش عروسکی را به دلیل بی علاقه بودن به فیلم های انیمیشن و نمایش های عروسکی نشنیده اید، تلاش کنید با این دو آشنا شوید چون پس از آن دیگر بی تفاوت نخواهید ماند.
دیدن آثار این دو به کمک برنامه ی روزهای 23 تا 25 مارس در "فوروم دز ایماژ" پاریس، زیر عنوان "یوری نورشتین" به تقدیر از "کاواموتو کی ها چیرو" می پردازد، ممکن می شود.
درباره "کاواموتو کی ها چیرو"، استاد تردست انیمیشن که در ماه اوت سال 2010 در توکیو در 85 سالگی درگذشت، می توان گفت که او همه عمرش را وقف آفرینش نمایش های عروسکی و فیلم های انیمیشن کرد. گفتنی است که این هنرمند ژاپنی آخرین اثرش، "کتاب مرده" را در 80 سالگی آفرید.
حال با این رویداد، از زبان "یوری نورشتاین"، یکی از چشمگیرترین انیماتور های نسل خود که به ویژه با انیمیشن فراموش نشدنی "قصه قصه ها" توانست عنوان بهترین انیمیشن دنیا را برای این اثر کسب کند، دنیای غریب دوست و همکارش "کاواموتو کی ها چیرو" را کشف خواهیم کرد.
در این سه روز، افزون بر نمایش فیلم وجلسه های بحث و گفتگو، کنفرانسی پیرامون هنر "کاواموتو کی ها چیرو" برگزار می شود و "یوری نورشتاین" هم با حضور خود و دیدار با تماشاگران، نشان خواهد داد چگونه راه این دو نابغه دنیای انیمیشن با یکدیگر تلاقی پیدا کرده است.
تماشاگران همچنین خواهند دید چگونه "کاواموتو کی ها چیرو" از سنت تآتر و شعر ژاپن و "یوری نورشتاین" از افسانه ها و ادبیات روسی بهره گرفته اند. علاقمندان همچنین خواهند توانست در روزهای شنبه و یکشنبه، 30 دقیقه از فیلم بلند انیمیشنی که "نورشتاین" از بیش از سی سال پیش آغاز کرده را ببینند.
مرگ کارگردان سینما ی "جنگ" و "مردانه"
در روز چهارشنبه 14 مارس "پییر شوئن دورفر"، یکی از سینماگران مهم فرانسه که او رامعرف سینمائی مردانه وسینمای جنگ می خوانند و ازاین رو برخورد وی با سینما را تا حدودی آمریکائی توصیف می کنند، در 83سالگی در گذشت.
"پییر شوئن دورفر" که تماشاگرو یا شاهد فراز ونشیب های تاریخی کشورش و اروپا بود، تلاش داشت تاریخ را با دوربینش بنویسد. از این رو در میان دیگر کارگردانان فرانسوی تک رو به شمار می آید. علت را باید در زندگی او جستجو کرد که بخشی از آن با جنگ های مختلف همراه بوده است.
ماجرا این گونه آغاز شد که "پییر شوئن دورفر"، که به سینما علاقمند بود پس از خواندن مطلبی در مورد مرگ یک فیلمبردار ارتش، دریافت که یک بخش سینما در ارتش وجود دارد. او بلافاصله در ارتش ثبت نام کرد، دریک کار آموزی شرکت نمود و در سال 1952 عازم هندوچین گردید که در آن سالها فرانسه در انجا در جنگ بود. "پییر شوئن دورفر" که در پایان جنگ "دین بین فو" که زنگ پایان حضور فرانسه را در هندوچین زد، اسیر شد و دوران اسارت سختی را گذراند. پس از بازگشت به فرانسه وارد حرفه روزنامه نگاری گردید و به مراکش والجزایر کشانده شد که در آن مبارزات استقلال طلبانه خونینی در جریان بود.
"پییر شوئن دورفر" که در آغاز به دشواری وارد حرفه سینما شد و به همین جهت دنیای سینما را "قصر کافکا" می خواند، توانست راه خود را به کمک "ژوزف کسل"، نویسنده مورد علاقه اش بیابد که از او خواست یک فیلم مستند، برگرفته ازیکی از داستانهایش، "راه شیطان"، در مورد "بزکشی" در افغانستان بسازد.
پس از آن "پییر شوئن دورفر" به ویتنام بازگشت و "تان ماهیگیر" را ساخت و پس از ساختن چند فیلم، باردیگر در سال 1963 ، با فیلم "واحد 317 " برگرفته از کتاب خود وی، به منجلاب جنگ ویتنام برگشت. سپس " هدف 500 میلیون نفر" و مستندی از جنگ هندو چین را به تصویر کشید و در سال 1977 با فیلم "طبل" سزار بهترین هنرپیشه اول و دوم را از آن فیلم کرد. فیلم های بعدی او یعنی فیلم هائی که تا سال 2004 ساخت همگی رنگی از جنگ داشتند.
افزون بر این پیوند تنگاتنگ با جنگ و دنیای مردان، "پییر شوئن دورفر" توانست در همه این فیلم ها جو ماورای انسانی مبارزات سربازان و شخصیت ها را با سبکی خشک نشان دهد. شاید علت تجربه گذشته خود و برگرفتن سناریو از نوشته های خود وی باشد که از جمله در فیلم "واحد 317" به کار گرفته شد و یرای وی جایزه بهترین سناریو را درفستیوال کن سال 1965 به ارمغان آورد. همین پرداخت و برداشت از تاریخ باعث شد جایزه اسکار بهترین فیلم مستند را برای فیلم "واحد آندرسون" در سال 1968 برباید.
ویژگی سینمای "پییر شوئن دورفر" در این نهفته است که فیلم هایش به گونه ای گوری برای آروزهای بزرگ جهانگشائی فرانسه به نظر می آیند . او همچنین با غمی ناگفته به بازندگان تاریخ می نگریست که تا حدود زیادی سینمای فرانسه فراموششان کرده است.
"نگاهی به سینما" به سینمای ایران می نگرد
از روز 19 مارس تا 5 آوریل، برای پنجمین بار، در چارچوب برنامه "نگاهی به سینما"، به ابتکار دانشگاه مردمی شهر "سارگو مین" در شمال شرقی فرانسه و در مرز المان، در لوکزامبورگ، در استان "لورن" فرانسه و "سار" آلمان، شش فیلم ایرانی به نمایش در می آید و پیرامون آنها بحث و گفتگو خواهد شد.
این فیلم ها عبارتند از "شکارچی" ساخته رفیع پیتز؛ دایره و آینه، دو ساخته جعفر پناهی، "به امید دیدار" ساخته محمد رسولف؛ "خونبازی" ساخته رخشان بنی اعتماد و "ایران، یک انقلاب سینمائی" ساخته نادر تکمیل همایون.
در کنار این فیلم ها و در "مدیاتک" شهر "سارگو مین"، فیلم "گربه های ایرانی" ساخته بهمن قبادی و "کوه جواهر" فیلم کوتاه ساخته شده در جوانی این کارگردان به نمایش در می آیند.
پس از ورزش، موسیقی ملل را به یکدیگر نزدیک می کند
در روز چهارشنبه، 14 مارس، رویداد بسیار نادری در زمینه موسیقی در پاریس رخ داد که آن کنسرت مشترک ارکستر موسیقی کلاسیک کره شمالی و ارکستر فیلارمونیک رادیوی فرانسه در سالن "پلییل" بود.
این همکاری که به کمک "میونگ وون چونگ"، رهبر ارکستر اهل کره جنوبی و ساکن پاریس ممکن شد، جای خاصی در رسانه ها پیدا کرد و نشان داد که پس از "سیاست پینگ پونگ" که رابطه با چین کمونیست بسیار بسته را در سالهای 60 ممکن ساخت، موسیقی نیز می تواند، ارکستری را از بسته ترین کشور جهان به پاریس بیاورد و برای لحظاتی هم که شده دو دنیا را در کنار هم قرار دهد . "میونگ وون چونگ" که مادرش اهل کره شمالی بوده در سراسر روز چهارشنبه در رسانه ها به صحبت از این ابتکار پرداخت که از نظر موسیقیائی، علیرغم نهادینه نشدن آن احساس و تجربه ای که موسیقی غرب را بنیاد نهاده در یک نوازنده کره شمالی، با فرهنگی کاملأ متفاوت، هیچ ایرادی از آن نمیشد گرفت. علت هم روشن است: کار زیاد و دیسیپلین. چون نوازندگان اهل کره شمالی همان تمرین های منظم وسختی را به خود هموار کرده بودند که هم وطنان دیگرشان برای رژه ها و انجام مراسم جشن های رسمی متحمل می شوند.
به هر حال 50 نوازنده بسیار جوان (با متوسط سن 20 سال) ارکستر نوپای کره شمالی که در سال 2009 تأسیس شده، در کنار 70 نوازنده ارکستر فیلارمونیک رادیو فرانسه و تحت رهبری "میونگ وون چونگ" توانستند به خوبی، پس از اجرای بخشی از موسیقی محلی کره شمالی، از پس سمفونی شماره 1 برامس بربیایند که این ارتش بدون پرچم و بدون بار خصومت را به منزل رساند.
این هم آدرس اینترنتی برای دیدن این کنسرت جذاب و امیدوار کننده :
liveweb.arte.tv
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید