گرچه در آثار بسیاری از نقاشان وتندیس گران دوران مختلف بدن های برهنه بکار گرفته شده در بسیاری از آنها، بویژه هنرمندان دوران کلاسیک این بدن ها در حالتی کمابیش بدون حرکت نشان داده می شوند، هیچکدام چون "ادگار دوگا"، نقاش فرانسوی، بخش بزرگی از مجموعه آفرینش خود را به بدن های برهنه اختصاص نداده اند.
"ادگار دوگا" ( ١٨٣٤ -١٩١٧) که بزرگترین شمار، یعنی یک چهارم آثار خود را به بدن های برهنه و اکثرأ زن های برهنه اختصاص داده، از این نظر مهم است که نه تنها با سبک امپرسیونیست و با رنگ های تند بویژه در نیمه دوم عمر، مدل هایش را می کشید بلکه آنان را از میان مردم عادی زمانش بر می گزید.
از این رو به درون خانه ها و اماکنی چون تآتر و روسپی خانه ها می رفت و از یک سو رقصندگان و از سوی دیگر روسپیان را در زمان استراحت و یا پرداختن به کارهای معمولی نشان می داد.
گرچه همه "دوگا" را بیشتر نقاش «رقص» می شناسند، اما او به رقصندگان باله چندان به هنگام رقص توجهی نکرده بلکه آنان را در حالت های معمولی یعنی به هنگام ماساژ پا و یا پوشیدن کفش های رقصشان نشان می دهد.
اکثر زنان دیگر اعم از بورژوا و یا روسپی را هم یا در خلوت حمام و در حال شستشوی بدن و یا در حال خستگی در کردن بین دو مشتری به تصویر می کشید. نکته جالب این که اکثر این زنان را ما از پشت می بینیم و چهره هایشان برما پوشیده است. در واقع مانند این است که نقاش از سوراخ کلید به صحنه نگریسته باشد.
"دوگا" با این جهت گزینی و نشان دادن زن های معمولی در شرایطی که هیچ زنی را چندان زیبا نمی کند، ایده آل بدن برهنه زن را در هم می شکند؛ شاید به همین دلیل است که شماری از تندیس ها و تابلوهایش را به معرض دید نگذاشته بود و بعد ها آنها را در سال ١٩١٧، پس از مرگش، در کارگاه این هنرمند یافتند.
"دوگا" با برگزیدن آبرنگ یا استفاده از "مونوتیپ" ، به این بدن ها حرکت می دهد ( منوتیپ شامل طرحی می شود که بر روی یک صفحه فلزی کشیده شده، سپس صفحه باکاغذ پوشانده می شود و پس از آن طرح با فشار یک کمپرسور به روی کاغد منتقل می گردد. این تکنیک در واقع تنها یک اثر و یا احتمالأ یک نسخه دوم کم رنگ تر بوجود می آورد و از این رو با "سری گرافی" فرق می کند).
"دوگا"در تندیس های ساخته شده از موم و گاه نیز از برنز هم با استفاده از قاشقک، همین احساس حرکت و موج در پوست را به وجود می آورد.
هدف "دوگا" در کشیدن این بدن ها بیش از آن که بخواهد بر برهنگی تأکید کند، پرداختن به واقعیت ها و حرکات روزمره زندگی است .
علیرغم استفاده از مدل، در تابلو ها و یا مجسمه های "دوگا" بیننده مدل را احساس نمی کند و درست مانند این است که نقاش با دوربین عکسبرداری، به شکار لحظه رفته باشد. البته "دوگا" با امکانات عکاسی آشنا شده بود و این اختراع، بسیار پاسخ گوی آن لحظاتی بود که می خواست ثبت کند اما پس از گرفتن چند پرتره نیم رخ از خود و یا الهام از چند عکس، باز به همان سبک همیشگی خود بازگشت.
"دوگا" با نمایش ٩ تابلوی آبرنگ از زنان برهنه در هشتمین و آخرین نمایشگاه "امپرسیونیست ها" در پاریس درسال ١٨٨٦، آنهم در ٥٢ سالگی جنجال آفرید و تابو شکست؛ شماری منقلب شدند و گفتند این کار از کسی که تا این سن ازدواج نکرده تعجبی ندارد. برعکس شماری نویسنده و نقاش از این طبیعی گرائی و نشان دادن واقعیت های نه چندان زیبا بسیار استقبال کردند و او را پیشرو خواندند. پیکاسو بیش از دیگران شگفت زده شدو بعد ها با الهام از تابلوهای "دوگا" تابلوهائی کشید و "دوگا" را در غالب مشتری یکی از روسپی خانه ها نشان داد.
در نمایشگاهی که موزه "اورسه" زیر عنوان «دوگا، بدن های برهنه» به این بخش از آثار وی اختصاص داده ودر کنار آن شماری از کارهای نقاشان دیگررا هم که با الهام از برهنه های "دوگا" کشیده شده اند، ما آثاری را می بینیم که پیش تر چندان دیده نشده بودند؛ یکی از علل آن و این که کسی تا کنون به "دوگا" لقب نقاش برهنگی نداده این است که اکثر این تابلو ها به مجموعه داران خصوصی فروخته شده بودند و آنها تمایلی به نشان دادنشان در نمایشگاه ها نداشتند.
"دوگا" خود نیز مجموعه دار بزرگی بود و بیشتر آثاری را که به نقاشی فرانسه قرن نوزدهم و "انگر" و "دولاکروآ"، دو نقاش مورد علاقه اش اختصاص داشت، گرد آوری می کرد. "دوگا" طرح های ژاپنی راهم بسیار دوست می داشت و از آنها الهام گرفته بود چرا که در شماری از این طرح ها شخصیت ها در همان صحنه های زندگی خصوصی و حمام دیده می شوند.
"دوگا" که از سن چهل سالگی به بعد دچار مشکل دید شد، کم کم در پیری بینائی خود را از دست داد؛ از این رو نقاشی هایش، همچون کارهای "مونه" که او نیز دید خود را از دست داد، نا خواسته به سوی سبک آبستره رفت.
در نمایشگاه موزه "اورسه" که از روز ١٣ مارس آغاز شده تا روز اول ژوئیه ادامه خواهد داشت، تحول سبک "دوگا"، کسی که برای خشنودی خاطر پدر بانکدارش تحصیلات خود را در رشته حقوق به پایان رساند اما نقاشی را ترجیح داد، در کشیدن بدن های برهنه به خوبی دیده می شود. او که در آغاز از سبک آکادمیک پیروی می کرد، کم کم با استفاده از مواد گونه گون وارد دنیای مدرن شد و موج آفرید..
با آثار مهین نورماه آشنا شویم
هنرمندان ایرانی از چندی پیش توانائی خود را در زمینه های گونه گون هنری و از جمله نقاشی، چیده مان و هنرهای تجسمی نشان داده اند، به شکلی که تا از دادن خبرفعالیت یک هنرمند فارغ می شویم، خبر می رسد که هنرمند دیگری در جائی دیگر در حال عرضه کارهای خود است.
یکی از آنها "مهین نورماه" هنرمند مجسمه ساز و تجسمی است که در چند مکان از جمله گالری بنام "ساچی" آثار خود را به نمایش گذاشته است.
آنچه در کارهای "مهین نورماه" در وحله نخست نظر را جلب می کند، گونه گونی این کارهاست. دیگر این که مرگ و زندگی و دلمشغولی های زیست محیطی در آن به کرات دیده می شوند.
از "مهین نورماه" پرسیدم چرا آثارش این چنین با نفس، تلاش به نفس کشیدن و مرگ عجین هستند؟
مهین نورماه
یک عکاس دیگر ایرانی
مریم نوراللهی شتابی که اولین نمایشگاه عکس های خود را در سال ٢٠٠٠ در تهران برپا کرد و سپس برای ادامه تحصیل در رشته بیولوژی به فرانسه آمد، از روز ٣ آوریل تا پایان ماه ژوئن، ٦عکس را در گالری "اوور ارت" در محله هشتم پاریس به نمایش می گذارد.
این عکاس افزون بر تم های مختلف، ازجمله محله اش در تهران و شهرکی که امروز در آن زندگی می کند؛ طبیعت بی جان، پرتره، طرح های آبستره و شماری موضوعات دیگر، بکار تهیه عکاس-خبرنگاری هم مشغول بوده است.
یکی از ویژگی های این عکاس در این است که با توسل به نمای نزدیک به عکس هایش معنای دیگری می بخشد و بیننده می تواند تعبیرهای دیگری در ذهنش بپروراند.
فستیوال فیلم "فریبورگ" و حضور ایرانیان در آن
بیست و ششمین فستیوال بین المللی فیلم شهر "فریبورگ" در سویس که از روز ٢٤ مارس کار خود را آغاز کرد و در روز ٣١ مارس به پایان رسید، در برگزاری امسال خود شاهد حضور ایرانیان در بخش های مختلف بود. برندگان جوایز این فستیوال امشب معرفی می شوند
فیلم «یک دو یک» ساخته "مانیا اکبری" در بخش مسابقه بین المللی، «این یک فیلم نیست» ساخته "مجتبی میر تهماسب" و "جعفر پناهی" و «کات» ساخته "امیر نادری" در بخش خارج از مسابقه، فیلم «وقتی از کنار هم می گذریم» ساخته "الیکا رضائی" در بخش فیلم های کوتاه و «به امید دیدار» ساخته "محمد رسولف" در بخش فیلم های اعضای داوران، به نمایش در آمدند.
و همانگونه که به داوران اشاره شد، "محمد رسولف" عضو هیأت داورانی بود که ریاست آن را "سپیده فارسی" کارگردان دیگر ایرانی بر عهده داشت.
در کنارآثار ایرانیان، فیلم «شهاده» ساخته کارگردان افغان تبار آلمانی "برهان قربانی" در بخش "کند و کاو" که موضوع امسال آن«تصویر اسلام در غرب» بود، به نمایش در آمد. این بخش هر سال به یک موضوع اجتماعی مهم اختصاص می یابد.
فستیوال کن و امیدهائی را که برا نگیخته
پیش از آن که در روز ١٩ آوریل برنامه شصت و پنجمین فستیوال کن رسمأ اعلام شود، خبرها حکایت از این دارند که شماری سینماگر فرانسوی امسال خود را کاندیدای این فستیوال کرده اند؛ از جمله "ژاک اودیار" با فیلم «از زنگ و استخوان»، "زاویه جیانولی" با «سوپر استار»، "اولیویه آسایاس" با «بعد از ظهر»، "آلن رنه" با «کجایش را دیده اید!»، "لوران کانته" با «فاکس فایر»، "فرانسوآ اوزون" با «در درون خانه» و "ریمون دوپاردون" با «خاطرات فرانسه» هستند. در کنار این کارگردانان شمار دیگری هم درتلاش برای پذیراندن فیلم های خود می باشند.
به هر حال فستیوال کار خود را در روز ١٦ماه مه با فیلم «سرزمین طلوع ماه» ساخته "وس آندرسون" آمریکائی آغاز می کند.
نام "والتر سالس" کارگردان برزیلی، "دیوید کروننبرگ" کانادائی، "جیمز گری" آمریکائی، هم به عنوان بخت داران بگوش می رسد. شماری هم به حضور دوباره "ترنس مالیک" کارگردان آمریکائی و برنده نخل طلای ٢٠١١ در فستیوال امسال با فیلم تازه اش «به خاکسپاری» اشاره دارند.
از سوی دیگر نام "ژان-پییر داردن" کارگردان بلژیکی، به عنوان رئیس هیأت داوران فیلم های کوتاه و "سینه فونداسیون" این فستیوال اعلام شد؛ شایسته یاد آوری که او و برادرش دو نخل طلا، یکی برای «روزه تا» در سال ١٩٩٩ و دیگری برای «کودک» را درسال ٢٠٠٥ در فستیوال کن ربودند.
تولیدات سینمائی فرانسه در سال ٢٠١١
تولیدات سینمائی فرانسه با ساختن ٢٧٢ فیلم در سال ٢٠١١ رکوردی تاریخی به جا گذاشت و ٤٫٢ درصد به نسبت سال ٢٠١٠ افزایش نشان داد.
همزمان، آمار ها حکایت از رکورد شکنی سینما روها دارند که ٢١٦٫٥ میلیون بلیط خریده اند. که البته این رقم موقتی است و طی هفته های آتی دقیقأ مشخص خواهد شد.
از ٢٧٢ فیلم تولید شده در سال گذشته، ٢٠٧ عدد آنها به ابتکار و بیش از ٥٠ درصد بودجه فرانسوی ساخته شده اند. سهم سرمایه گذاری خارجی که ١٠٫٥درصد سرمایه ها را تشکیل می دهد نیز در این سینما افزایش یافته به ٢٦درصد رسیده است.
تولیدات فیلم با بودجه خارجیان نیز ١٢٫١درصد افزایش نشان داده شامل ٦٥ فیلم شده است.
مادونا و آخرین آلبومش
مادونا، خواننده ای هوشمند که توانسته در این دنیای پر رقابت جایگاه خود را حفظ کند و علیرغم رسیدن تازه نفسان، تازه نفسانی که اکثرا راهی دور نمی روند، در سال ٢٠٠٨ با آلبوم "هارد کندی" در صدر فروش سی دی ها در ٣٧ کشور قرار گیرد، با آلبوم تازه ی خود "ام دی ان ای" وارد بازار شد.
مادونا با این دوازدهمین آلبوم خود بار دیگر به درازای عمر هنری خویش که به زودی سی ساله می شود می افزاید؛ چرا که با آینده نگری و توجه به سلیقه روز، شماری ژانر از جمله "دانس"، "پاپ" و "الکترو" را در این آلبوم در هم می آمیزد.
گرچه همه قطعات نمی توانند برای همه خوش آیند باشند اما پاره ای از آنها از جذبه ای خاص و لحنی نو برخورداند. یکی از دلایل آن همکاری با «دی جی» مشهور فرانسوی "مارتن سولویگ" در ٥ عنوان این آلبوم است که گاه به موسیقی "رپ" نزدیک می شود.
گفتنی است که مادونا در روز ١٤ژوئیه- روز ملی فرانسه، در استادیوم بزرگ پاریس کنسرت خواهد داد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید