"نمایش داده نشده"، خواست‌های هنرمندان زن جوان ایرانی را نشان می‌دهد

این نمایشگاه که به ابتکار "فری ملک مدنی" و انجمنی که او به نام "آر کانتارا" برپانهاده، توانسته اعلام موجودیت کند و در پایان یعنی در روز ۲۵ دسامبر، راهی آتن و ورشو خواهد شد، در مجموع ۷۵ اثر را در بر می‌گیرد.

آثاری که از خلاقیت، دلاوری و آزادی اندیشه هنرمندانی حکایت می‌کند که بنا به یکی از معیارهای تعیین شده توسط برگزار کننده،‌ زاده دوران پس از انقلاب هستند.
در این آثار بر خلاف شماری از آثار دیگر هنرمندان ایرانی که در نمایشگاه‌ها می‌بینیم و بیشتر برپایه هنر سنتی، اعم از خطاطی ویا مینیاتور آفریده شده‌اند، این نمایشگاه کاملأ هنرمندان جوان ایرانی را در دنیای هنر مدرن قرار می‌دهد و زبان جهانی آنان بخوبی با همه گونه مخاطب رابطه برقرار می‌کند.

در این آثار که پایه نخستین همه آن‌ها را به شکلی آزادی خواهی تشکیل می‌دهد، ما با موضوعات مهم دوران کنونی چون جهانی شدن، خشونت جنگ، هجوم تکنولوژی، هویت زن و رابطه با جسم روبرو هستیم.

از سوی دیگر و همزمان با این رخداد، برنامه نمایشنامه‌خوانی به کمک یک گروه تآتربلژیکی، زیر عنوان "بدون تیتر" برپانهاده شده که در آن ۸ نمایشنامه، با برگردان آن به فرانسه، خوانده می‌شود.

در میان این آثار، یک ویدئوی ۱۳ دقیقه‌ای هم اثر "فیروزه خسروانی"، بنام "ایران بدون حجاب وایران دوباره چادر برسر کرده" نشان داده می‌شود که فاصله بین رپرتاژهای رسانه‌های مختلف خبری را با واقعیت جامعه به خوبی پدیدار می‌کند. بدین معنا که این رسانه‌ها، در تلاش برای سخن گفتن از موضوعی خاص، به روی آن فوکوس می‌کنند و هیچ تصویری از زن ایرانی در زندگی روزه مره‌اش نشان نمی‌دهند.

کنفرانسی نیز زیر عنوان "فرصت‌ها و چالش‌های زنان و بویژه زنان هنرمند در ایران پس از انقلاب"، برگزار شد که در آن دوپژوهشگر، "لیلا فولاد وند"- نویسنده رساله‌ای به نام "زن ایرانی در فضای اجتماعی پس از انقلاب" و "لیلیان آنژو" که فارسی را بسیار خوب صحبت می‌کند، با رساله‌ای به نام "سیاست‌های هنری و چالش‌هائی که گویش هنری با آن روبرو هستند"، بر این تأکید کردند که علیرغم ممنوعیت‌های برقرار شده چه از نظر پوشش و چه از نظر حضور پررنگ مذهب درهمه ارکان اجتماع وآموزش مذهبی فراگیر، نسل تازه کنشگری خود را از دست نداده به بیان آرمان‌ها و یا آروزهای خود از راه هنر ادامه می‌دهد.

میز گرد دیگری هم به تآ‌تر ایران اختصاص داده شد که آنهم به خوبی از هنری صحبت کرد که بسیار زنده است اما برخلاف سینمای ایران، چون صدور آن به دلایل اقتصادی و در معیاری کوچک‌تر زبانی آسان نیست، کسی چندان در موردش چیزی نمی‌داند.