پاریس، اول آوریل ۱۹۴۵ / فروردین ۱۳۲۴: در آخرین روزهای جنگ جهانی دوم، مردم پاریس از اسیران آزادشده استقبال می‌کنند. همزمان، فیلم «دیکتاتور» چارلی چاپلین بعد از چند سال ممنوعیت، بالاخره در پایتخت فرانسه اجازۀ نمایش گرفته است.
در روزهای پایانی جنگ، سربازان اسیر گروه‌گروه به خانه باز می‌گردند. پاریسی‌ها که برای استقبال از آنان به خیابان آمده‌اند، می‌دانند که اینبار واقعاً چیزی به پایان جنگ جهانی دوم باقی نمانده است.
کار آلمان نازی تمام است و روزهای آزادی بالاخره فرا رسیده.
اینک نه تنها زندانیان جنگی می‌توانند به کشور خود باز‌گردند که سینما نیز آزادی را نفس می‌کشد.
فیلم «دیکتاتور» چارلی چاپلین که در اول جنگ، در نیویورک روی پرده آمده بود، بعد از پنج سال ممنوعیت برای اولین بار در پاریس اکران گرفته است. سینمای مجلل «گومون پالاس» در میدان کلیشی پاریس، با ۶هزار صندلی‌اش آمادۀ پذیرفتن ساکنان پایتخت است.
فرانسوی‌ها «دیکتاتور» شگفت‌آور دنیای سینما را همزمان با پایان کار هیتلر کشف می‌کنند و با دل راحت به ریش دیکتاتور حقیقی می‌خندند.
در دنیای واقعی، هیتلر که هنوز شکست را باور نکرده، ۲۹ روز بعد از این عکس خودکشی می‌کند.
در طول سال ۱۹۴۵، نزدیک به یک میلیون سرباز اسیر فرانسوی به خانه بازگشتند. پذیرایی از صدها هزار سرباز گرسنه، فرسوده و معلول، آنهم در فقر فراگیر بعد از جنگ، وظیفه‌ای جانکاه بود که پاریسی‌ها، شاید فقط به لطف شادی پیروزی، توانستند به زحمت از پس آن برآیند.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید