بوستون، ۱٩۲۷ (؟): گروهی از آنارشیست‌های آمریکایی در اعتراض به صدور حکم اعدام علیه ساکو و وانزتی تجمع کرده‌اند. با اینکه حمایت از این دو محکوم آمریکایی-ایتالیایی ابعاد گستردۀ بین‌المللی یافت، اما عاقبت هر دو نفر اعدام شدند. نزدیک به یک قرن بعد، این پرسش همچنان مطرح است که آیا ساکو و وانزتی که بعد از مرگ به نماد مظلومیت سیاسی و اجتماعی تبدیل شدند واقعاً گناهکار بودند و آیا محاکمۀ آنان عادلانه بود؟
ساکو و وانزتی، دو کارگر مهاجر ایتالیایی، در سال ۱٩۲٠ به زندان افتادند و بعد از هفت سال حبس و دو محاکمه، در ۲۳ اوت ۱٩۲۷ (۳۱ مرداد ۱۳٠۶) در ماساچوست اعدام شدند.
آنها بر اساس شهادت‌های عینی نه چندان معتبر، به ارتکاب سرقت مسلحانه و کشتن دو کارمند متهم شده بودند. اما مدافعان آنها معتقد بودند که ساکو و وانزتی به خاطر فعالیت سیاسی و همکاری با آنارشیست‌های آمریکایی و همچنین به دلیل خارجی بودن مغضوب دستگاه قضایی آمریکا شده‌اند.
بارتولومئو وانزتی که شغل قنادی داشت و نیکلا ساکو که در یک کارخانه کفش کار می‌کرد، بعد از مهاجرت از ایتالیا، از طریق فعالیت سیاسی در آمریکا با هم آشنا شده بودند.
حامیان ساکو و وانزتی تا روز اعدام، تجمعات و اعتراضات خود را ادامه دادند. تلاش برای آزادی آنان و کارزارهای تبلیغاتی به نفع آنان کم‌کم ابعاد بین‌المللی یافته بود. حتی موسولینی که تازه به قدرت رسیده بود خواستار آزادی دو مهاجر ایتالیایی شد.
اما به رغم همۀ اعتراضات، ساکو و وانزتی با صندلی الکتریکی اعدام شدند. طی سال‌ها و به ویژه در طول مبارزات سیاسی چپ در اروپا و آمریکا، نام این دو تن کم‌کم به نماد مظلومیت طبقۀ کارگر، بی‌عدالتی و بطالت مجازات اعدام تبدیل شد.
درست پنجاه سال بعد از اجرای حکم اعدام، مایکل دوکاکیس فرماندار ماساچوست از دو محکوم اعادۀ حیثیت کرد. اما در مورد بیگناه یا گناهکار بودن ساکو و وانزتی هنوز هم تردیدهایی وجود دارد.
مخالفان مجازات اعدام می‌گویند که وجود همین نوع تردیدهای قضایی بهترین دلیل برای باطل دانستن همیشگی مجازات اعدام است.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید