کاهش آب دریای خزر و فرصت طلبی زمین خواران

رامین شادی گفت: باید ساز و کاری توسط شهرداری‌های مناطق و روستاها اتخاذ شود تا اجازه تغییر کاربری در مناطق ساحلی داده نشده این نواحی به شکلی پیگیر توسط مسئولان ذیربط کنترل شود تا تعرضی صورت نگیرد.

به گفته مدیر کل دفتر سواحل و تالاب‌های ساحلی سازمان حفاظت محیط زیست هم اکنون در بسیاری از مناطق آب عقب رفته و مالکان خصوصی با ایجاد دیوار یا گذاشتن بلوک‌های سیمانی زمینه را برای تصرف این نواحی فراهم کرده‌اند.

محمد رضا فاطمی- استاد دانشگاه و متخصص محیط زیست دریایی، اما معتقد است «نوسانات آب خزر یک روند طبیعی است که هر چند سال یکبار اتفاق می‌افتد و آب بالا و پایین می‌رود. .. اما آنچه این موضوع را برای انسان پر اهمیت می‌کنند اثراتی است که این بالا و پائین رفتن روی تأسیسات انسانی می‌گذارد. بسیار اتفاق افتاده که آب دریا بالا آمده و خانه مسکونی زمین کشاورزی یا ویلای مردم را فرا گرفته است. اگر حریم 200 متری دریا رعایت شود هیچگاه از نوسانات آب خزر ضرر یا منفعتی به ما نخواهد رسید. ولی بالا آمدن آب دریا دست کم برای محیط زیست یک مزیت دارد که آب، تالاب‌های ساحلی را فرا می‌گیرد و آن‌ها را سیراب می‌کند. این اکوسیستم را از وضعیت اسفبار خارج می‌کند، اما دوباره که آب پائین می‌رود و زمین‌ها از زیر آب بیرون می‌آید، مردم از نو زمین‌ها را تبدیل به زمین کشاورزی و باغ می‌کنند».

نکته دیگری را که این کارشناس محیط زیست عنوان می کند این است که «در برخی از نقاط برای اینکه از پیش روی آب دریا جلوگیری شود، یکسری تأسیسات از جمله داکت‌ها و رمپ‌هایی ساخته می‌شود که بیش از نیمی از سواحل خزر را در غالب دیواره و امثال آن فرا گرفته است. این ساخت و ساز بهم زننده اکوسیستم خزر و تهدید کننده حیات موجودات آن است و از منظر گردشگری نیز به جهت مخدوش کردن منظره دریا مطلوب نیست».

به گفته افشین دانه‌کار- استاد دانشگاه و متخصص محیط زیست، قانون تعیین کننده حریم دریاها که به سال 54 بازمی‌گردد، حریم دریا را 60 متر از بالا‌ترین حد که مد دریا است تعیین می‌کند. این حریم اگر چه برای سواحل جنوبی کشور کفایت می‌کنند ولی برای سواحل شمالی کافی نیست و همین 60 متر نیز در حال حاضر رعایت نمی‌شود.