مونیکا ویتی بازیگر سرشناس ایتالیایی و ستارۀ فیلم‌های آنتونیونی درگذشت
مونیکا ویتی ستارۀ درخشان سینمای موج نوی ایتالیا در سن ۹۰ سالگی درگذشت. مونیکا ویتی بیشتر به خاطر نقش‌‌آفرینی‌های به یادماندنی در فیلم های میکل آنجلو آنتونیونی همچون شب، کسوف، ماجرا و صحرای سرخ، شناخته شده است. او موفق به کسب جوایز بسیار از جمله شیر طلایی جشنوارۀ ونیز برای یک عمر دستاورد هنری شده بود.
نتشر شده در:
مونیکا ویتی بازیگر مشهور سینمای ایتالیا در دهۀ ۱۹۶٠ میلادی که سابقۀ فعالیت در زمینۀ فیلمنامه نویسی و کارگردانی را نیز در کارنامۀ خود داشت، روز چهارشنبه ۲ فوریه/۱۳ بهمن، پس از سالها مبارزه با بیماری آلزایمر، در سن ۹۰ سالگی در رم درگذشت.
داریو فرانچسکینی وزیر فرهنگ ایتالیا، ضمن اعلام خبر درگذشت مونیکا ویتی، طی بیانیه ای اظهار داشت: «امروز روز بسیار غم انگیزی است زیرا یک هنرمند بزرگ ایتالیایی از دنیا رفت؛ بدرود مونیکا ویتی، بدرود ملکۀ سینمای ایتالیا».
ماریو دراگی نخست وزیر ایتالیا نیز در واکنش به خبر درگذشت مونیکا ویتی گفت که او بازیگری با استعداد خارق العاده بود که باعث درخشش سینمای ایتالیا در جهان شد.
مونیکا ویتی (با نام اصلی ماریا لوییزا چِچارِلی)، در تاریخ ۳ نوامبر سال ۱۹۳١ در خانواده‌ای با تبار سیسیلی در رم به دنیا آمد.
او در نوجوانی پس از اولین تجربۀ نقش آفرینی در تئاتر در سن ١۵ سالگی، به آکادمی ملی هنرهای دراماتیک "سیلویو دَمیکو" در رم پیوست و در سال ۱۹۵۳ فارغ التحصیل شد.
« Quand ma mère présentait ses enfants, elle commençait par mes frères, qui étaient grands, forts, et qui faisaient de grandes études. Quand arrivait mon tour, elle baissait la voix, et elle chuchotait que je voulais devenir actrice. »
— La Cinémathèque (@cinemathequefr) February 2, 2022
Monica Vitti, 1931-2022. Immense tristesse pic.twitter.com/ZM86wBvsH1
اولین حضور سینمایی او در سال ۱۹۵۵ در فیلمی به کارگردانی ادوارد آنتون با نام «خندیدن، خندیدن، خندیدن»، رقم خورد که به خاطر آن جایزۀ بهترین بازیگر زن سال را دریافت کرد.
اما سرنوشت هنری مونیکا ویتی پس از آشنایی با میکل آنجلو آنتونیونی کارگردان برجستۀ سینمای ایتالیا، متحول شد. او نخستین بار در سال ۱۹۵۷ هنگامی که برای صداپیشگی و دوبلۀ یکی از شخصیت های فیلم «فریاد» ساختۀ آنتونیونی رفته بود، این کارگردان را ملاقات کرد که این دیدار، نقطه عطفی در زندگی حرفه ای و در عین حال عاشقانۀ آنها بود.
مونیکا ویتی در سال ۱۹۶۰ با بازی در فیلم ماجرا (L'Avventura) به کارگردانی آنتونیونی، به عنوان یک ستاره سینمایی شناخته شد و موفقیت‌های هنری و بینالمللی او نیز با این فیلم آغاز شد؛ به طوریکه او به‌خاطر نقش‌آفرینی درخشان خود، نامزد جایزۀ بفتا شد و مورد تحسین بسیار منتقدان و سینمادوستان ایتالیایی قرار گرفت.
مونیکا ویتی تا اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ در چند فیلم موفق دیگر ساختۀ میکل‌آنجلو آنتونیونی از جمله «شب»، «کسوف» و «صحرای سرخ» ایفای نقش کرد که ظرافت در نقش آفرینی و زیبایی سرد چهره اش، وجه تمایز او با سایر بازیگران آن دوره بود. بازی در سه‌گانه آنتونیونی، او را به یکی از چهره‌های مشهور و درخشان در صحنه بینالمللی فیلم تبدیل کرد و حضور موفق او در جشنواره کن و سایر رویدادهای بینالمللی را رقم زد.
او در طول فعالیت های سینمایی خود، در کنار بازیگران مشهوری چون آلن دلون، ریچارد هریس، مارچلو ماسترویانی، مایکل کین و درک بوگارد، نقش آفرینی کرد.
شهرت او در اروپا پس از اینکه در دهه ۱۹۷۰ به بازی در فیلم‌های کمدی روی آورد، ادامه داشت. مونیکا ویتی پس از آن با کارگردان‌های برجسته ای همچون جوزف لوزی، اتوره اسکولا، ماریو مونیچلی و میکلوش یانچو همکاری کرد.
او در سال ۱۹۸۰ برای آخرین بار با آنتونیونی در یک فیلم تلویزیونی به نام «اسرار اوبروالد» بر اساس نمایشنامه‌ای از ژان کوکتو همکاری کرد؛ فیلمی که نتوانست توجه منتقدان را جلب کند.
او در سال‌های پایانی فعالیت هنری خود در فیلم «شبح آزادی» ساختۀ لویی بونوئل نیز حضور یافت تا علاوه بر کارگردان‌های ایتالیایی با سایر فیلمسازان مطرح اروپایی نیز همکاری کند.
مونیکا ویتی در سال ۱۹۸۹ نخستین فیلم خود به نام «رسوایی مخفی» را بر اساس فیلمنامه ای از خودش کارگردانی کرد که خودش نیز در این فیلم ایفای نقش نمود.
او همچنین سابقۀ نقش آفرینی بر صحنۀ تئاتر با نمایشنامه هایی از شکسپیر، مولیر، برتولت برشت، ماکیاولی و اوژن یونسکو را در کارنامۀ هنری خود به ثبت رسانده است.
مونیکا ویتی در فاصلۀ سال های ۱۹۶۸ تا ١۹٧۴ عضو هیأت داوران در بخش رقابت های اصلی فیلم های بلند جشنوارۀ فیلم کن بود.
او از سال ۱۹۵۷ تا ۱۹۶٧ با میکل آنجلو آنتونیونی رابطه ای عاشقانه داشت و در سال ۱۹٧۵ با روبرتو روسو فیلمبردار و کارگردان ایتالیایی آشنا شد که این آشنایی پس از بیست سال زندگی مشترک، در سال ١۹۹۵ به ازدواج منتهی شد.
روبرتو روسو در سال ۲۰۱۱ اعلام کرد که مونیکا ویتی به مدت پانزده سال است که از بیماری آلزایمر رنج می برد، که این بیماری پس از ازدواج آنها و به تدریج ظاهر شده است.
سرگذشت مونیکا ویتی در دهه‌ی ۱۹۹۰ با عنوان «تختی مانند گل رز» به یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌ها تبدیل شد و حتی به متون درسی مدارس و دانشگاه‌های ایتالیا نیز راه یافت.
مونیکا ویتی موفق به کسب پنج جایزه دیوید دی دوناتلو برای بهترین بازیگر زن، هفت جایزه گلدن گلوب ایتالیا برای بهترین بازیگر زن، خرس نقره ای جشنواره برلین، یک جایزه گلدن گلوب ایتالیا برای دستاورد هنری و نیز جایزه شیر طلای جشنواره فیلم ونیز برای یک عمر دستاورد هنری شد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید